Jarig

Afgelopen vrijdag ben ik 24 geworden. Bijna een kwart eeuw. Oud. Tenminste, dat vinden sommige van mijn vrienden. Ik vind het allemaal best wel meevallen. 24 voelt hetzelfde als 23. En als 22. En vast ook als 25 en 26 en 27. Misschien denk ik daar heel anders over als ik 30 word, maar nu maakt het me niets uit. Wat me wel uitmaakt was de verjaardag zelf.

Traditioneel gezien doe ik niets aan verjaardagen. Een lange jeugd heeft alleen maar uitgewezen dat dat erg vervelende dagen zijn waarop je of naar familie moet, of ze komen bij jou, of je moet aan ze denken. Nu ben ik al wat jaartjes familievrij, maar dan nog.

Mijn vriendje had mensen gebeld. Dat vind ik helemaal niets, want stel je voor dat ze niet komen, of nee zeggen terwijl je je er op verheugd dan wel op ingesteld had. Nee, ik vraag ze liever niet. maar ze kwamen dus wel. En het was bere-gezellig. Ik heb zelf bedacht dat ik het vaker wil gaan doen, dat verjaardag vieren.