Fantasie.

Ooit was er: een klein meisje dat aandacht wilde. Zoals alle kleine meisjes dat willen. Alle klasgenootjes van het meisje hadden lieve ouders. En fijne huisdieren. En leuke ooms en tantes. En lieve broers en zusjes. En vriendjes.
Iedere maandag mochten de kinderen uit de klas vertellen wat ze in het weekend hadden meegemaakt. En iedereen had altijd iets te vertellen. Maar het meisje wist nooit wat. Het meisje had thuis ruzie, en geen knuffels, geen vriendjes en geen lieve ooms en tantes of leuke verjaardagen. En op een dag was het meisje het zat, en verzon een leuke verjaardag.

Ze verzon een lieve oom, een leuke hond, een fijn weekend. Er was niemand die bij haar thuis kwam spelen, omdat het meisje geen vriendjes had, dus ook niemand die wist dat haar verhalen niet waar waren. En naarmate de jaren vertreken en het meisje ouder werd werden de verhalen steeds groter. Want aandacht en liefde heb je nooit genoeg. En er was niemand die het gaf, en dus moesten de verhalen mooier, langer, groter, beter. En toen het meisje veertien was kon ze weinig anders meer dan liegen. Zelfs toen ze vrienden kreeg, en de vrienden ook bleven, wist ze niet beter. Ze had paarden, een hond, een leuke vriend, een leven.

Tot het meisje vriendje kreeg. Eentje die van haar hield en bij haar bleef en haar nam zoals ze was. Tegen dat vriendje durfde ze voor het eerst te zeggen: ik ben niet zo intressant, ik heb geen paarden, ik heb het allemaal verzonnen. Het vriendje werd niet boos en het meisje ontdekte dat haar leven zoals het was ook boeiend genoeg was om aandacht en liefde voor te krijgen. En ze werd ouder en leefde een eerlijker leven dan daarvoor. Maar ergens, diep van binnen, was het nooit genoeg. Aandacht en liefde heb je nooit genoeg.

En liegen is zooo makkelijk...