Nog steeds thuis.

De groepscoordinator van mijn therapieclubje belt op. Ik, die al strak een halve week volhou dat ik echt ziek ben, was vergeten af te bellen vanmorgen toen ik wederom in bed bleef liggen. En dus word ik gebeld.

Vervolgens leg ik om niet nader te begrijpen en totaal onnavolgbare redenen aan mijn therapeut uit dat ik helemaal niet ziek ben, hoogstens een beetje moe, maar dat ik mezelf gewoon mijn bed niet uit gehesen kreeg.

Het wonder geschied: ze wordt niet boos. Niet eens een beetje. Ik krijg geen straf, geen contract, geen extra regels, geen gesprek. Ik hoef er niet eens over te praten als ik dat niet wil. Wel moest ik beloven dat ik vrijdag weer zou komen.

Om te oefenen ga ik vanavond ook maar alvast om half negen naar bed.