hoorzitting

Ik heb ME. Das een onduidelijke ziekte wat heel simpel is uit te leggen: ik ben moe. Altijd. En ik heb een auto. Da's heel handig. Tenminste, als je kunt parkeren en het geld hebt om de torenhoge parkeerkosten op te hoetsen. Parkeren mag duur zijn, parkeren móét zelfs duur zijn. Maar niet voor mij. Iedereen moet met de trein en de bus. Maar ik niet. Ik val al flauw voor ik halverwege de roltrap van het metrostation ben.

Dus heb ik, nu een kleine 3 jaar geleden, een invalidenparkeervergunning aangevraagd. En de GGD heeft in februari van dit jaar (pak n beet dus ruim twee jaar na de aanvraag) besloten dat ik daar geen recht op heb omdat ik paardrij. Dat vond ik een nogal kromme conclusie, idd, ik ríj paard, een keer per twee weken, maar vraag niet hoe...

Dus ik in bezwaar. Dat de Wet Voorieningen Gehandicapten me al gekeurd heeft, dat ik WAJong krijg, blablabla. En dus komt er een hoorzitting. Waar ik een mooi pleidooi mag gaan houden over het onrecht in de wereld en vooral die van de GGD. In de hoop dat ik ooit dat stomme kaartje voor mijn ruit krijg waardoor ik geen 9 euro moet betalen als ik even wat wil gaan eten in Delft.

En mn vriendje mag niet eens vrij nemen om mij geestelijk bij te staan. Nou ja...