de wereld vergaat...

misschien toch niet. Ik ben nu al ruim een heel uur alleen en ik leef nog steeds. Ik heb de vorige week, al zeg ik het zelf, zeer moedig doorstaan zonder vriendje en ook deze week zou geen problemen meer moeten vormen. Zij het natuurlijk dat ik veel liever had dat hij hier was...

Ik zou eten voor hem klaarmaken enzo, DragonBallZ opnemen (wat een walgelijk programma is dat!), zijn was doen (O wacht, dat doe ik al..), hem knuffelen als ie uit zn werk komt en koffie voor em zetten. Ik zou er bijna burgerlijk van worden. Natuurlijk verwcaht ik wel terug dat hij voor mij: thee zet, de was ophangt, stofzuigt en de vaat in de vaatwasser zet, kipjes voor me in de magnetron gooit als ik weer een onbedwingbare neiging tot eten heb, me terugknuffelt, het oud papier weg gaat brengen, boodschappen doet, sigaretten haalt en het bed verschoont.

Ik ben helemaal niet veeleisend.