mooi

Lang geleden, of in ieder geval zo lijkt het, was ik het jongensachtige meisje. Qua kleding dan. men name een broek (bij voorkeur zwart) van het jeans of legermodel, een t-shirt en klaar! dat was ik. Lekker makkelijk. Tuurlijk had ik ook weleens wat anders aan, iets straks ofzo, als ik uitging, zo eens in de drie maanden ofzo. Toen kwam A., een vriendin van mij. A. wilde vaak meerijden naar Delft en soms ook blijven slapen. En A. nam dan 3 sets kleding mee en make up om te kijken en te passen en te doen voor de spiegel hier in huis.

Aan het onvermijdelijke viel niet te ontkomen: ze ging mij ook vragen wat ik aantrok. Wat? was mijn reactie, moet ik me omkleden dan?
Na een aantal weekenden A. deed ik het zelf ook, niet meer in het aloude t-shirt uit maar iets anders aan, iets strakkers, iets moois. Een verandering, maar niet zo erg. Ik vond mezelf raar, maar ook mooi en anderen met mij, dus niets aan de hand.

Toen kwam ik S. tegen. *zucht* Ik werd verliefd. Dat is nu vier maanden geleden. En ineens wilde ik mooi zijn. Ik wilde jurken aan, ik wilde Gothic. Even ter informatie: S. is klein en lief, lang zwart haar en gothic en mooie zwarte jurken. Of ik op haar wil lijken of niet, het boeit me niet. Ik weiger nog langer over straat te gaan zonder gel in mn haar (anders krijg ik van die mooie babykrulletjes), make-up op mijn ogen (alhoewel ik jaaaren zonder deed) en een minstens gothic-lijkende rok of jurk aan. Ik sta elke ochtend voor de spiegel, bekijk onderweg naar mn werk nog even hoe ik eruit zie in de achteruitkijkspiegel (met alle gevolgen voor het verkeer van dien) en vind mezelf mooi.

Ik verbaas mezelf elke dag door mezelf mooi te vinden en ergens vind ik het heerlijk. Het kan me niet schelen waarom ik het doe, of ik aan een tweede puberteit begonnen ben (per slot van rekening experimenteren de meeste mensen met subculturen als ze nog puberen), of ik op haar wil lijken, het interessert me niet, ik ben mooi. punt. uit.

Een beetje zelfwaardering is nooit weg, toch?