onrecht
Het is oneerlijk. Het is onrechtvaardig. Het is gewoon weg gemeen.
Mensen met een achtergrond in de psychiatrie hebben ook recht op een normaal leven. het probleem is alleen dat sommige werkgevers daar heel anders over denken. Die schijnen het principe van "eens een gek altijd een gek" toe te passen.
Laat ik eens een voorbeeld geven. Ik heb een kennis. Die kennis heeft een aantal jaren in de psychiatrie doorgebracht, slechte jeugd, depressief, u kent dat verhaal vast wel. Maar na wat jaartjes therapie is deze kennis er weer bovenop gekomen. De persoon in kwestie (laten we voor het gemak hij zeggen) heeft gestudeerd en werkt. En alles gaat goed. Je hebt je leven weer op de rails en je voelt je goed. Je hebt een baan in de zorg waar je andere mensen kan helpen zoals zij ooit eens jou hielpen, prima toch?
Niet dus. Werkgever komt erachter dat je ooit in de psychiatrie hebt gezeten. Normaal zou je dan verwachten, men doet daar niets mee, maar kijkt naar hoe je werkt. Maar nee, dat is moeilijk en ingewikkeld en wij mensen houden van stigma's en dus gaan we het erover hebben en komt er een gesprek. En in dat gesprek word je achtergrond aangekaart en word er gevraagd of je het werk wel aankan en jij moet dan zeggen dat dat prima gaat en alles komt weer goed.
Nee. Als er al zo'n gesprek plaatsvindt dat moet je vaak gaan bewijzen dat je je werk kan doen, ook al doe je het al tijden. Maar wat nog vaker gebeurt, en ook gebeurde in het geval van mijn kennis, is dat je gewoon botweg ontslagen wordt. Met een mooi smoesje, we zijn het niet eens met je werkstijl, je past niet in het team, we hebben overwogen, zijn van mening dat…. Blablabla. Niets valt te bewijzen, want iemand ontslaan om zijn achtergrond in de psychiatrie mag niet. Maar je weet het gewoon.
Ik zat op school, ik studeerde voor hulpverlener. Ik had een klasgenoot van 24 die op haar 15e een jaar in therapie had gezeten voor een milde eetstoornis. Daar was ze van genezen en ze voelde zich al jaren prima. Tijdens mijn studie moest ik stagelopen en mijn klasgenoot ook. En die vertelde dat ze vroeger in de hulpverlening had gezeten en dat ze daarom graag met mensen wilde werken. Niets mis mee, zou je zo zeggen.
Wel dus. Ze werd afgewezen voor haar stage. Ze zou wel eens "onstabiel" kunnen zijn. Ze zou misschien wel eens "extra begeleiding" nodig hebben. In de verslavingszorg word al jaren gewerkt met de ervaringsdeskundigheid van ex-verslaafden maar in de psychiatrie schijnt dat niet te kunnen. Mijn klasgenoot vond uiteindelijk een stageplek. Ze heeft nooit meer iets verteld over waarom ze precies hulpverlener wilde worden, ze durfde niet, ze loog.
Dat is toch van de gekken, dat je moet liegen om het werk te mogen doen wat je leuk vind en waar je goed in bent?!
Misschien dat als er nog vele brieven worden geschreven en nog vele voorlichtingsdagen komen dat er dan ooit een dag komt waarop de klasgenoot of de vriendin van mijn kleindochter zal kunnen zeggen dat ze ondanks of misschien zelf dankzij haar verleden een baan vond in de hulpverlening.
Mensen met een achtergrond in de psychiatrie hebben ook recht op een normaal leven. het probleem is alleen dat sommige werkgevers daar heel anders over denken. Die schijnen het principe van "eens een gek altijd een gek" toe te passen.
Laat ik eens een voorbeeld geven. Ik heb een kennis. Die kennis heeft een aantal jaren in de psychiatrie doorgebracht, slechte jeugd, depressief, u kent dat verhaal vast wel. Maar na wat jaartjes therapie is deze kennis er weer bovenop gekomen. De persoon in kwestie (laten we voor het gemak hij zeggen) heeft gestudeerd en werkt. En alles gaat goed. Je hebt je leven weer op de rails en je voelt je goed. Je hebt een baan in de zorg waar je andere mensen kan helpen zoals zij ooit eens jou hielpen, prima toch?
Niet dus. Werkgever komt erachter dat je ooit in de psychiatrie hebt gezeten. Normaal zou je dan verwachten, men doet daar niets mee, maar kijkt naar hoe je werkt. Maar nee, dat is moeilijk en ingewikkeld en wij mensen houden van stigma's en dus gaan we het erover hebben en komt er een gesprek. En in dat gesprek word je achtergrond aangekaart en word er gevraagd of je het werk wel aankan en jij moet dan zeggen dat dat prima gaat en alles komt weer goed.
Nee. Als er al zo'n gesprek plaatsvindt dat moet je vaak gaan bewijzen dat je je werk kan doen, ook al doe je het al tijden. Maar wat nog vaker gebeurt, en ook gebeurde in het geval van mijn kennis, is dat je gewoon botweg ontslagen wordt. Met een mooi smoesje, we zijn het niet eens met je werkstijl, je past niet in het team, we hebben overwogen, zijn van mening dat…. Blablabla. Niets valt te bewijzen, want iemand ontslaan om zijn achtergrond in de psychiatrie mag niet. Maar je weet het gewoon.
Ik zat op school, ik studeerde voor hulpverlener. Ik had een klasgenoot van 24 die op haar 15e een jaar in therapie had gezeten voor een milde eetstoornis. Daar was ze van genezen en ze voelde zich al jaren prima. Tijdens mijn studie moest ik stagelopen en mijn klasgenoot ook. En die vertelde dat ze vroeger in de hulpverlening had gezeten en dat ze daarom graag met mensen wilde werken. Niets mis mee, zou je zo zeggen.
Wel dus. Ze werd afgewezen voor haar stage. Ze zou wel eens "onstabiel" kunnen zijn. Ze zou misschien wel eens "extra begeleiding" nodig hebben. In de verslavingszorg word al jaren gewerkt met de ervaringsdeskundigheid van ex-verslaafden maar in de psychiatrie schijnt dat niet te kunnen. Mijn klasgenoot vond uiteindelijk een stageplek. Ze heeft nooit meer iets verteld over waarom ze precies hulpverlener wilde worden, ze durfde niet, ze loog.
Dat is toch van de gekken, dat je moet liegen om het werk te mogen doen wat je leuk vind en waar je goed in bent?!
Misschien dat als er nog vele brieven worden geschreven en nog vele voorlichtingsdagen komen dat er dan ooit een dag komt waarop de klasgenoot of de vriendin van mijn kleindochter zal kunnen zeggen dat ze ondanks of misschien zelf dankzij haar verleden een baan vond in de hulpverlening.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home