Beknibbeld en beknopt
Het is Prinsjesdag vandaag. Dan rijdt onze koningin met haar gouden koets door Den Haag en presenteert ons nu al zo geliefde kabinet haar miljoenen nota. En er wordt bezuinigd. Er moét worden bezuinigd. Recessie en krapte en schulden enzo. Van werkelijk alles moet geld af. Maar dan vooral van alles en iedereen wat toch al weinig te besteden heeft. Moeders met jonge kinder moeten hup weer aan het werk. Meer geld voor kinderopvang komt er niet. Toen mijn dochter twee was heb ik eens uitgezocht wat dat kost, drie dagen in de week opvang als je het geheel zelf betaald. 1700 gulden in die tijd. Maar mama moet toch werken.
Het ziekenfonds wordt duurder en het was al niet goedkoop. De pil eruit, geen fysio meer. Zelfs niet als je ernstig ziek bent. WAO'ers moeten weer aan het werk, ook chroninsch zieken. Psychiatrisch patiënten moeten aan het werk. Gehandicapten moeten aan het werk, iedereen moet werken.
Mijn beste vriendin heeft nix. Ze is kerngezond, een opleiding nog niet helemaal afgemaakt, maar wat geeft dat. Ze wil werken. Maar het is er niet. Maanden en maanden achtereen loopt ze uitzendbureau na uitzendbureau af, doet beroepstesten en heeft nu een schoonmaakbaantje, iedere ochtens van half vijf 's ochtends tot acht uur. Terwijl ze opgeleid is tot hulpverlener. Een andere beste vriendin van me heeft reuma. Ze krijgt WAJong, net als ik. Een soort WAO voor jongeren. Ze moet herkeurd, net als ik. En als we pech hebben, dan moeten we allebei aan het werk. Naar een re-integratieproject voor ex-gehandicapten ofzo. Mooi idee hoor. Als het kan, probeer mensen te helpen, dat vind ik goed. Kijk naar wat mensen nog wel kunnen in plaats van naar hun ziektes. Maar van haar reuma komt ze nooit meer af. En er is al geen werk voor 'gezonde' mensen.
Werken. Ik zou wel willen. Ik heb gestudeerd, ook niet afgemaakt, maar wat scheelt dat. Ik doe vrijwilligerswerk, drie halve dagen per week. Op een Arbo stoel naar een computerscherm turen. Dat is net aan te doen. Ik mag daar mezelf zijn, ik mag gek zijn, ik mag te laat komen en voor me uit staren. Ik heb geen deadline en men heeft geduld met me. Er is geen baas die dat van me zou pikken, ik zou nog voor mijn proeftijd voorbij was al ontslagen zijn.
Ik heb ME en ben de hele dag moe. Net als mijn vriendin met reuma krijg ik hulp in huis. Van thuiszorg. Die komt dan schoonmaken omdat we dat zelf niet kunnen. Dat is het meest vervelende aan ziek zijn. Dat je op de bank toe moet kijken hoe iemand jouw huis staat schoon te maken. Want zo heerlijk is dat niet. Je voelt je machteloos en gehandicapt. Ik neem me iedere week dat de hulp komt voor dat ik als ik beter ben nooit meer iemand vraag om voor mij te stofzuigen.
Ik wil wel werken, maar ik kan niet. Nog niet. Misschien, later. Ooit. Ik hoop van wel in ieder geval. En ik denk dat vele WAO'ers, WAJong'ers en Bijstandsmoeders dat met me eens zouden zijn.
Volgende week maandag moet ik worden herkeurd. Ik wacht met spanning.
Het ziekenfonds wordt duurder en het was al niet goedkoop. De pil eruit, geen fysio meer. Zelfs niet als je ernstig ziek bent. WAO'ers moeten weer aan het werk, ook chroninsch zieken. Psychiatrisch patiënten moeten aan het werk. Gehandicapten moeten aan het werk, iedereen moet werken.
Mijn beste vriendin heeft nix. Ze is kerngezond, een opleiding nog niet helemaal afgemaakt, maar wat geeft dat. Ze wil werken. Maar het is er niet. Maanden en maanden achtereen loopt ze uitzendbureau na uitzendbureau af, doet beroepstesten en heeft nu een schoonmaakbaantje, iedere ochtens van half vijf 's ochtends tot acht uur. Terwijl ze opgeleid is tot hulpverlener. Een andere beste vriendin van me heeft reuma. Ze krijgt WAJong, net als ik. Een soort WAO voor jongeren. Ze moet herkeurd, net als ik. En als we pech hebben, dan moeten we allebei aan het werk. Naar een re-integratieproject voor ex-gehandicapten ofzo. Mooi idee hoor. Als het kan, probeer mensen te helpen, dat vind ik goed. Kijk naar wat mensen nog wel kunnen in plaats van naar hun ziektes. Maar van haar reuma komt ze nooit meer af. En er is al geen werk voor 'gezonde' mensen.
Werken. Ik zou wel willen. Ik heb gestudeerd, ook niet afgemaakt, maar wat scheelt dat. Ik doe vrijwilligerswerk, drie halve dagen per week. Op een Arbo stoel naar een computerscherm turen. Dat is net aan te doen. Ik mag daar mezelf zijn, ik mag gek zijn, ik mag te laat komen en voor me uit staren. Ik heb geen deadline en men heeft geduld met me. Er is geen baas die dat van me zou pikken, ik zou nog voor mijn proeftijd voorbij was al ontslagen zijn.
Ik heb ME en ben de hele dag moe. Net als mijn vriendin met reuma krijg ik hulp in huis. Van thuiszorg. Die komt dan schoonmaken omdat we dat zelf niet kunnen. Dat is het meest vervelende aan ziek zijn. Dat je op de bank toe moet kijken hoe iemand jouw huis staat schoon te maken. Want zo heerlijk is dat niet. Je voelt je machteloos en gehandicapt. Ik neem me iedere week dat de hulp komt voor dat ik als ik beter ben nooit meer iemand vraag om voor mij te stofzuigen.
Ik wil wel werken, maar ik kan niet. Nog niet. Misschien, later. Ooit. Ik hoop van wel in ieder geval. En ik denk dat vele WAO'ers, WAJong'ers en Bijstandsmoeders dat met me eens zouden zijn.
Volgende week maandag moet ik worden herkeurd. Ik wacht met spanning.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home