ruimdenkend
‘Besluitenhuis’ voor mensen die dood willen.
Zomaar een zin die ik las in een blad. De ggz in eindhoven heeft een initiatief lopen voor zo’n huis. Er word te weinig gepraat volgens de (ex-)patienten. Het taboe op zelfdoding is groot. En nu is het idee ontstaan om een ‘besluitenhuis’ op te richten waar mensen, voornamelijk die met een borderline persoonlijkheidsstoornis, met elkaar kunnen brainstormen over de ultieme vraag: wil ik echt dood?
Vorig jaar hebben 1500 mensen zelfmoord gepleegd in dit land. Dat zijn bijna 500 mensen meer dan er doden vielen door verkeersongevallen. Dat las ik vanmorgen in de metro. Je moet dus banger zijn voor jezelf dan voor het verkeer. Van alle borderliners overlijdt 10% als gevolge van zelfmoord. Is het raadzaam dat borderliners gaan discussieren over hun doodswens? De ggz eindhoven denkt van wel. En ergens hebben ze misschien wel gelijk. De hulpverlening gaat meestal uit van het idee dat de patient moet blijven leven, ook als hij of zij dat niet wil. Praat je dan nog prettig over je wens om dood te gaan, vraag ik me af. Ik denk dat het raadzaam is als mensen met een doodswens bij zichzelf te rade gaan of ze daadwerkelijk dood willen of niet meer willen leven. Want daar zit een wezenlijk verschil in. Als je niet meer wil leven is er dan nog wat aan de kwaliteit van dat leven te doen om leven leefbaar te maken? Het is de moeite waard om het te proberen. Discussie is nooit weg en kwaad kan het niet denk ik zo. Toch blijft het eng en blijft het een taboe.
Want wat zeg je tegen je vriend/vriendin/collega/client als hij of zij meldt dood te willen? Kán je daar uberhaupt wat op zeggen? Moet je daarvoor vanuit de eerste hand ‘weten’ wat zo iemand doormaakt? We weten niet hoe we er mee moeten omgaan. Dus praten we er niet over. Zelf niet met lotgenoten, mensen die wéten hoe het voelt om dood te willen. Toch stikt het op internet van de forums en groepen over zelfmoord, digitaal discussieren durven we blijkbaar wel. Maar er is geen therapiegroep waar we het openlijk bespreken. Gaan we discussieren of dit in een forum kan of verbieden we het? Als u dit leest dan is de conclusie dat het kan. En waarom ook niet, we zijn immers een kritische maatschappelijke jongerenvereniging volgens onze statuten en niet vies van discussie. De laatste vraag die nog door mijn hoofd spookt is of er mensen zijn die na het lezen van dit stuk daadwerkelijk de discussie zullen aangaan, er over na zullen denken. Ik merk het wel.
Bovenstaand stukje schreef ik nav een stukje in het blad Psy. Ik schreef het voor het forum van de Koornbeurs, dat is ons maandblad. Maar het mocht er niet in. Ze zijn bang dat ik teveel stukjes ga schrijven over 'problemen'. Ze willen niet dat er 'lastige discussies' komen. Ze willen blijkbaar niet dat leden gaan nadenken.
En ik dacht nog wel dat we zo'n ruimdenkende vereniging waren...
Zomaar een zin die ik las in een blad. De ggz in eindhoven heeft een initiatief lopen voor zo’n huis. Er word te weinig gepraat volgens de (ex-)patienten. Het taboe op zelfdoding is groot. En nu is het idee ontstaan om een ‘besluitenhuis’ op te richten waar mensen, voornamelijk die met een borderline persoonlijkheidsstoornis, met elkaar kunnen brainstormen over de ultieme vraag: wil ik echt dood?
Vorig jaar hebben 1500 mensen zelfmoord gepleegd in dit land. Dat zijn bijna 500 mensen meer dan er doden vielen door verkeersongevallen. Dat las ik vanmorgen in de metro. Je moet dus banger zijn voor jezelf dan voor het verkeer. Van alle borderliners overlijdt 10% als gevolge van zelfmoord. Is het raadzaam dat borderliners gaan discussieren over hun doodswens? De ggz eindhoven denkt van wel. En ergens hebben ze misschien wel gelijk. De hulpverlening gaat meestal uit van het idee dat de patient moet blijven leven, ook als hij of zij dat niet wil. Praat je dan nog prettig over je wens om dood te gaan, vraag ik me af. Ik denk dat het raadzaam is als mensen met een doodswens bij zichzelf te rade gaan of ze daadwerkelijk dood willen of niet meer willen leven. Want daar zit een wezenlijk verschil in. Als je niet meer wil leven is er dan nog wat aan de kwaliteit van dat leven te doen om leven leefbaar te maken? Het is de moeite waard om het te proberen. Discussie is nooit weg en kwaad kan het niet denk ik zo. Toch blijft het eng en blijft het een taboe.
Want wat zeg je tegen je vriend/vriendin/collega/client als hij of zij meldt dood te willen? Kán je daar uberhaupt wat op zeggen? Moet je daarvoor vanuit de eerste hand ‘weten’ wat zo iemand doormaakt? We weten niet hoe we er mee moeten omgaan. Dus praten we er niet over. Zelf niet met lotgenoten, mensen die wéten hoe het voelt om dood te willen. Toch stikt het op internet van de forums en groepen over zelfmoord, digitaal discussieren durven we blijkbaar wel. Maar er is geen therapiegroep waar we het openlijk bespreken. Gaan we discussieren of dit in een forum kan of verbieden we het? Als u dit leest dan is de conclusie dat het kan. En waarom ook niet, we zijn immers een kritische maatschappelijke jongerenvereniging volgens onze statuten en niet vies van discussie. De laatste vraag die nog door mijn hoofd spookt is of er mensen zijn die na het lezen van dit stuk daadwerkelijk de discussie zullen aangaan, er over na zullen denken. Ik merk het wel.
Bovenstaand stukje schreef ik nav een stukje in het blad Psy. Ik schreef het voor het forum van de Koornbeurs, dat is ons maandblad. Maar het mocht er niet in. Ze zijn bang dat ik teveel stukjes ga schrijven over 'problemen'. Ze willen niet dat er 'lastige discussies' komen. Ze willen blijkbaar niet dat leden gaan nadenken.
En ik dacht nog wel dat we zo'n ruimdenkende vereniging waren...
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home