maandag, september 29, 2003

Logica (2)

Volgens mij ben ik toch neurotisch.

Al jaren doe ik mijn best om de ene na de ander stoornis te ontwikkelen. Borderline alleen is niet genoeg, ik ben niet gek genoeg, niet bang genoeg, heb geen redenen genoeg om..., zoiets.

Ik heb echt alles geprobeerd, ik wilde ook alles. Verslaafd raken aan drugs, en drank (werd ik ziek van), anorexia, boulimia, afvallen, vreetbuien, overgeven (werd ik ook ziek van), dwangneuroses, meerdere persoonlijkheden, echt alles. Ik loog zelfs tegen mijn eigen dagboek toen ik dertien was. Een keer in de zoveel tijd vind ik of iets in mij het nodig om 'gek' te gaan doen. Meestal ga ik dan op straat lopen midden in de nacht of krijg ik angstaanvallen. Iets in mij wil heel graag probleemkind zijn. Ik heb geen idee waarom. Om de aandacht die ik vroeger heb gemist? Ik begrijp mezelf niet, ik ben raar.

Op dieet zijn kan vast uitmonden in anorexia. dat kan ik mezelf vast aanpraten. Ik lees een boek over een bijna dood meisje wat 23 kilo woog en ben stinkend jaloers. Niet dat ik daadwerkelijk zo licht zou willen zijn, 50 vind ik voor mij licht genoeg, maar de controle, dat kunnen, heerlijk lijkt me dat. Langer hongeren dan twee maanden heb ik nooit volgehouden. 48 kilo was ik toen. Erg ongezond. Ik had de hele dag honger en was misselijk. En niet eens omdat ik nu zo graag af wilde vallen, nee, omdat ik anorexia wilde gaan krijgen.

Dat stukje wat probleemkind wil zijn wil zieker, gekker, raarder. En ik weet het en ik doe er niets aan. Kan er niets aan doen. Weten dat iets zus of zo zit en het veranderen is een wereld van verschil. Ik weet dat het raar is, vreemd, bizar, en vooral: behoorlijk ongezond. De meeste van de stoornissen en problemen die ik wil gaan ontwikkelen zijn namelijk nogal destructief.

Ik ben nu bijna vier weken op dieet. Ik ben trots op mezelf dat ik het al zo lang volhou, ik ben normaal gesproken niet zo van de zelfdicipline. Ik vraag me af wanneer mijn omgeving mijn dieet als 'ongezond' zal gaan beschouwen en hoe ver ik kan gaan met dit lijf.

Ik kan maar tot een conclusie komen: Ik ben stapelgek.