Antipsychoticumsmedicamentje ook werkend tegen onrust

Ik ben moe. Maar dat wist u al. Nu ben ik extra moe de laatste tijd, tenminste, dat idee heb ik. Vroeger (in die goede ouwe tijd...) ging ik uit, in Delft, op zaterdag, soms zelfs ook op vrijdag. Tot laat. twee, drie uur in de ochtend, zelfs zes uur was geen uitzondering. Ik bracht mijn avonden daar door op een podium of tafel en keek met ietwat jaloezie naar de dansende mensen (ik wil ook) en de strakke buiken (ook!ook!ook!).

Maar de laatste tijd wil ik iedere avond uiterlijk 12 uur naar bed. Heel normaal misschien, maar niet voor mij. Ik wil uit, ik wil leven, of in ieder geval het gevoel hebben dat ik leef. Nu heb ik gisteren eens nagedacht en ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn extreme moeiheid wel eens een bijwerking van mijn medicijnen zou kunnen zijn. Ik krijg van de gekste huisarts van de stad (hij's wel lief hoor) een antipsychoticumsmedicamentje wat toevallig ook helpt tegen onrust. En dat doet het ook en ik ben best blij met dat soort pilletjes.

Maar niet als ik er dood moe van word. Ik wil nog wel een sociaal leven natuurlijk. En dus ben ik gestopt. Niet eerst even met huisartsje gebeld, dat doe ik morgen wel, of volgende week, als blijkt dat ik nog zieker word van het niet slikken van bovengenoemd pilletje. Ik wil niet weten wat mijn gestel gaat vinden van deze drastische omslag. Hoe ziek ik ga worden, of hoe onrustig, of hoe bang. Maar ik wil uit. Ik zál uit.