Acteertalenten.

'Welkom in het grote donkere bos', zei de juf. Alle ouders stonden over elkaar heen te kijken, niemand had de moeite genomen om stoeltjes neer te zetten. Mijn ex en ik hadden ons samen op de rand van de vensterbank gewurmt en zijn vriendje stond met digi-camera vooraan gepropt. Er stond een mini podium in het midden met papieren takken en bladeren en alle kinderen zaten en stonden en sprongen daar rechts van op en neer om naar hun ouders te zwaaien tot ze op moesten.

De wespen in het donkere bos zongen een liedje, Roodkapje bracht oma koekjes, de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje wilde niet boos worden op het podium en van de hard werkende dwergen (veel meer dan zeven) vielen de mutsjes steeds af. Mijn dochter was Grietje. Ze had heel hard geoefend. Toen ik belde wilde ze alleen vertellen dat 'ik een stokje moet geven'. Ze deed het geweldig. Rende weg voor de boze heks en gaf Hans het stokje om door de tralies te steken. Praatte in de microfoon. Struikelde niet.

Ik kan me niet herinneren dat wij dat ooit deden, vroeger op school. Wat een beschamende gebeurtenis moet dan zijn geweest dan. Of vind je dat als kind niet erg als iedereen om je lacht. Daar kunnen wij dan nog wat van leren. Aan de andere kant: ze waren ook erg leuk. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen.