Lichaam en Geest.

Mijn keel schreeuwde om water, vocht. Mijn neus wilde iets als een amputatie, of anders in ieder geval een hoge dosis Otrivin. Mijn lijf droomde van een massage met heerlijke dennenolie door een mooie vrouwelijke schone en ondertussen was mijn geest zo verwikkeld in het dilemma of ik nu wel of niet op zou staan dat het later en later werd en ik uiteindelijk maar besloot lekker in bed te blijven.

Inmiddels ben ik nog steeds een beetje ziek, loop neus en keelpijn, u kent dat vast wel. Niet ziek genoeg voor bed, niet lekker genoeg om daadwerkelijk wat te gaan doen. En dan hadden we ook nog dat gevoel. Dat rare, rondrommelende, wormachtige, zweet en hartkloppingen veroorzakende gevoel wat ergens diep in mijn binneste een holletje aan het maken is.

Ik twijfel of ik vanwege bovenstaande mijn plicht als sociaal burger kan verzaken. Moet ik niet trainen, om minder afgrijselijk te verliezen dan gisteren? Moet ik niet gezellig kletsen met vrienden, om de indruk te wekken dat ik een sociaal leven heb? Had ik niet moeten gaan werken, al was het maar om mezelf te bewijzen dat ik dat echt wel kan, een week achtereen op mijn werk verschijnen?

Momenteel is zijn mijn lijf en geest verliefd op de bank. Ik heb al zes afleveringen van Buffy gezien en al twee van Star Trek. En ik verveel me te pletter en voel me afgrijselijk alleen.

Toch maar even bij de vereniging langs dan? Of zou ik gewoon naar bed moeten en kijken of de wereld er morgen beter uitziet?