Zelfbeheersing?

Eten blijft een hekel punt. Zoals eerder vermeld was zaterdag de verjaardag van mijn dochter. Vrijdag ging ik al in de fout, maakte heerlijke aardappeltjes en marineerde kipjes voor vriendje en dochterlief en omdat vriendje op bed lag at ik de hele pan leeg. Dat was geen honger meer, dat was zes weken geen vlees eten inhalen. Ik strafte mijzelf voor mijn gebrek aan doorzettingsvermogen door te bedenken dat ik dan maar 50 buikspieroefeningen moest doen en de volgende dag zeker niets meer te eten. Helaas.

De volgende dag gingen wij boodschappen doen. En was er taart, en chips, en tompoezen (hoe schrijft men dat?) en snoep. Dus bedacht ik dat ik dan in ieder geval als alles op was, zijnde vandaag dus of dat in ieder geval morgen, weer met mijn dieet zou beginnen. Mijn weegschaal, een ding dat iedere dag iets anders aangeeft en waar ik stapelgek van word, meldde mij aan het einde van de dag een kilo meer dan vrijdag.

Vandaag had ik opnieuw honger. En at. En stond stampvoetend naast vriendje omdat hij glimlachend toekeek hoe ik paniekerig aan het doen was vanwege het eten van een zakje borrelnootjes. Hij snapt het niet. Hij wil ook al geen elektronische weegschaal sponsoren. Ik neem me opnieuw voor om morgen verder te gaan met mijn dieet.

En toch.. Ergens in mijn achterhoofd weet ik wel dat ietsje meer eten helemaal geen probleem hoeft te zijn. Dat 65, zelfs 68 kilo wegen helemaal geen probleem hoeft te zijn. En dat ik, voor mijn doen, al een ongeloofelijke mate van zelfbeheersing heb getoond door zes weken op dieet te zijn. Maar ik wil afvallen! Dunner, mooier, slanker en vooral: minder zwaar.

En ik moet niet meer proberen om mijn vriendje dit soort zaken te laten begrijpen.