Avondvulling.

Een ramp is het. Een regelrechte ramp. Morgen moet ik achter de bar staan in mijn vereniging, zoals iedere dinsdag. Alleen op de dagen dat ik moet poolen ben ik er niet. Het is een beetje mijn dinsdag. Ik ken alle vaste klanten, heb de koffie al in het kopje nog voor ze het gevraagd hebben en maak met iedereen een gezellig praatje. Sociale contacten, gezellig, leuk. Maar nu las ik vanmiddag dat ik morgen wedstrijd moet spelen. En aangezien ik het voorrecht heb om captain van ons poolteam te zijn kan ik het niet echt maken om er niet te zijn. Dus moest ik vervanging zoeken voor achter de bar. Vol goede moed diepte ik ons verenigingsbestand op uit een la en begon met bellen. Zeven pagina's met leden, daar moest er toch wel een tussenzitten die voor mij kan invallen dacht ik zo. Pagina een leverde niets op, pagina twee ook niet. Maar, ik was pas bij de F dus er waren vast nog mensen die wilden helpen. Ergens rond de R en een uur later begon ik het somber in te zien. Iedereen had tentamens, moest werken, wilde bij hun vriendin of vriendje zijn of had gewoon geen zin. Twee uur lang heb ik belachelijk hoge kosten gemaakt door de hele lijst met mijn mobieltje af te bellen. En niemand, en dan bedoel ik ook echt helemaal niemand kan voor mij invallen.

Morgenmiddag probeer ik het weer. Als ik voor drie uur niemand gevonden heb ga ik het bestuur maar schoppen, dan moeten zij maar iemand vinden, ik heb mijn best gedaan.

Toch....?