Nieuwe kansen.

Donderdag was ik verkouden. Echt afgrijselijk verkouden. Loopneus, kriebel en dat verschrikkelijke jeukende, haast pijnlijke gevoel tot in mijn voorhoofd. En dus wilde ik slapen. Toen ik vrijdagochtend om half twaalf wakker werd van de op het raam bonzende mensen die de watermeter kwamen installeren kwam ik tot de conclusie dat zes slaappillen omdat ik perse wilde slapen misschien een beetje veel was. Geen therapie dus. Niet eens afgebeld, want ik lag in een op coma lijkende slaap in bed. Morgen ga ik het goedmaken. En uitleggen.

Voor de zekerheid maak ik denk ik maar een bed in de woonkamer, om er absoluut zeker van te zijn dat ik opsta morgen.