Ben ik nu gek?

Toen ik op de middelbare school zat had ik vrienden op de Havo voor Muziek en Dans. Dat is zo'n beetje de vooropleiding voor het conservatorium en de dansacademie. Ik had vrienden die muziek deden en vriendinnen die dansten. Veel dansten. Dansen is niet iets wat je zomaar even doet, dansen is je leven. En dansers horen dun te zijn. Vrouwelijke dansers in ieder geval. Ik heb leraren horen zeuren over een huidplooitje en meisjes selderie zien eten dat meer calorieen schijnt te kosten om te eten dan het oplevert. Op een vergadering van de jongerenorganisatie waar ik toen lid van was werden dropjes aangeboden en ik zag mijn vriendinnen rekenen: 'Als ik nu twee dropjes neem en vanavond maar een halve aardappel...'

Zojuist was er op Net 5 de film 'Dying to dance'. Over een meisje die heel graag wilde dansen en daar alles, werkelijk alles voor over had. Hongeren, dieetpilllen, trainen, nog meer hongeren. Toen ik mijn vriendje vertelde dat ik de film wilde gaan kijken vroeg hij zich af of ik dat wel zeker wist. Ik doe het de laatste tijd niet zo goed met films over problemen. Maar ik vond dat ik het wel kon. Geen kindermishandeling of andere enge dingen, alleen maar dansen en ok, een beetje anorexia. Dat kan ik best kijken.

De film is nu afgelopen en ik voel me zowaar niet eens rot. Het enige wat ik me wederom afvraag: waarom kan zij het wel?