Breinkraker.

Het mag nu echt wel eens een keer afgelopen zijn. Echt. Het duurt al te lang. Maanden en maanden. Het mag over zijn.

Halloooooo!!! Brein? Nu graag?

*zucht*

Ik doe mezelf denken aan puberteitsliefdes, crushes op gymleraressen, kwijlende jongens die achter het mooiste meisje van de klas aan lopen en zwijmelende meisjes die over de populairste jongens roddelen. Ik ben het schoolvoorbeeld van een verliefde puber. En ik ben daar al veeel te oud voor!

Inmiddels ben ik nu ruim een half jaar verliefd op S. En ik weet al vijfeneenhalve maand dat dat nooit iets gaat worden. En het blijft maar en het blijft maar. Op de meest onhandige momenten stuitert ze door mijn hoofd. Haar mooie zwarte haren, haar geur... *meer zucht* Ik zwijmel bij haar foto en droom weg bij liedjes die me doen denken aan haar. Lig in bed met vriendje en denk... aan haar.

En ik ben het zat. Niet dat een verliefdheidje op zijn tijd niet leuk is, maar dit wordt er te gek. Dus, brein, stoppen met dat puberale gedoe. Nu.