Medetraumatisten.

Mijn vriendin en medelogster Puck plaatste naar aanleiding van dit stukje ook een postje. Ik las beide postjes. En moet het met beiden eens zijn. Trauma op trauma, die schoolmelk.

Ik, zeven jaar oud, in groep vier van de basisschool. Een Jenaplan school nogwel, dus die zouden meer gericht moeten zijn op de sociale en emotionele kant van kinderen. Maar niet waar het de melk betrof. Nu wil het zo dat ik melk haat. Nee, niet 'ik-vind-het-niet-lekker' of iets als 'ik-lust-het-niet-zo', nee, ik haat melk. Tenminste: koude melk. Van dat spul in een glas. Wat je op moet drinken enzo.

Mijn Jenaplan school had daar een beleid op gemaakt. Melk diende opgedonken te worden. Door iedereen. En hoe ik ook schreeuwde, onderhandelde, schopte en stampte, ik moest dat ook. Ik treuzelde en zette mijn melk dat stiekum op een kast onderweg naar het keukentje waar andere klasgenootjes hem vonden en altijd wist mijn juf dat de beker van mij was. Ik verzon smoezen, loog, keer op keer, verzon dat allergisch was voor melk, maar niemand geloofde het.

Ik heb nu melk in mijn koelkast. Gesteriliseerde. Dat wil zeggen: nog smeriger dan 'gewone' melk. Die staat daar puur en alleen om pannekoeken mee te bakken als mijn dochter komt. Ik kan geen melk meer zien. Gezond of niet, ik neem wel yoghurt. En mijn dochter overleeft het vast wel op appelsap.