Borderline vs. Schizofrenie. Omstander's pijn

Vandaag alweer een artikel gelezen over de vaak moeilijke omstandigheden van de familieleden van schizofrene patiënten. over te weinig informatie vanuit de hulpverlening, geen plaatst in instellingen, nachtelijke weglopers en crisisopvang. Nu weet ik vrij wenig van schizofrenie ongeneeselijk, wanen en hallucinaties, apathie of afvlakking van je gevoel en moeilijkheden met werk of school. Behandelbaar met medicijnen waar vaal forse bijwerkingen aan kleven zoals trillen en onduidelijk spreken.

Daar in tegen lijkt een Borderline Persoonlijkheidsstoornis haast behapbaar. Verlatingsangst, zwart-wit denken, impulsiviteit en stemmingswisselingen. Soms denk ik wel eens dat er geen groep patiënten is die het geduld van hun naasten meer op de proef stelt. Alhoewel de directe familie van mensen met schizofrenie vaak niet zullen weten wat ze moeten en hun partner, moeder of zoon niet zullen bereiken door de mist van de wanen, denk ik soms dat niets erger is dan de partner zijn van een Borderliner. Het aanhoudende gewissel van stemming, het soms niet aflatende manipulatief lijkende gedrag, de dreigingen met weglopen, suicide of zelfbeschadiging. Vandaag ben je lief en morgen haat ik ze om hetzelfde, ik wil aandacht maar GA WEG!

Voor de Borderliners en Schizofrenen en alle mensenmet een psychische ziekte natuurlijk de meeste pijn, maar laten we ook onze omstanders niet vergeten. Ok, de meeste mensen met Borderline zullen misschien gewoon werken, en velen zullen niet langdurig opgenomen zijn. Daarentegen is het suiciderisico 20 % al neemt dat af naarmate we ouder worden. En van een Persoonlijkheidsstoornis kom je niet zomaar af. Mensen afstoten is niet iets wat je wil en het meeste zelfdestructieve gedrag is niet bedoeld om mensen mee te kwetsen. Maar toch...