Slot.

Later die avond, als vriendje en ik alle spullen hebben ingepakt die zometeen meegaan naar ons heerlijke-weekendje-weg in centerparcs, besluit ik plots als ik in bed lig dat mijn nagels nog gelakt moeten worden. Natuurlijk. Wie gaat er nu zonder mooi zwart gelakte nagels een zwembad in? Ik niet. Dus, ik uit bed, en lakken.

Terwijl mijn tenen en vingers drogen lees ik het laatste hoofdstuk van 'Gek ben je zelf' door Jaska de Bree. Ik heb samen met Marianne alle psychiatrische afdeleingen al doorlopen tussen 1970 en nu. Ik weet hoe het voelt om zuster te zijn, om hoofd verzorgende te zijn, onwillige psychotische oudjes te moeten isoleren en brandjes te blussen die aangestoken blijken te zijn door jongetjes van elf. Ik verwacht een spetterend slotstuk. Iets moois, iets over het leven in de psychiatrie, iets positiefs, iets goeds.

Anno 1990 werkt ze in een gevangenis. en aan het eind gaat een mij totaal onbekend personage dood. Zelfmoord. Einde boek.
Vol verwachting staar ik een kwartier naar de laatste pagina, tot ik me echt realiseer dat het uit is.

Als ik om half een eindelijk in bed lig bedenk ik me dat ik voortaan altijd eerst het einde van een boek ga lezen.