Rare kronkels.

Zojuist gezien in netwerk: meisjes krijgen steeds jonger anorexia. Het verhaal van Rianne, die vorig jaar werd opgenomen in het Medisch Centrum in Utrecht omdat ze nog maar 42 kilo woog. Al vanaf haar zevende jaar stoeide ze met eten. Ze heeft uiteindelijk de ziekte 'overwonnen' zoals ze dat zelf zegt.

Nog los van de vraag die bij me op komt of je een eetstoornis ooit kan 'overwinnen', is het voornaamste wat in me opkomt: waarom kan zij het wel? Waarom kan ik dat niet?

Vriendje kijkt me raar aan, ik had de vraag hardop gesteld. Hij, en vele anderen, verklaren me voor gek dat ik zo licht zou willen zijn. Ik eet weer, sinds een tijdje. En iedere dag als ik in de keuken sta met een onstilbare honger naar kipjes en ander vlees zie ik de calorielijsten die aan de binnenkant van de kastjes hangen. En iedere dag wil ik kunnen sporten, onder het motto, als ik niet lijnen kan moet ik maar sporten. Maar mijn lijf werkt niet mee.

Ik weet dat ik niet te dik ben, maar ik blijf willen afvallen. Ik vind minder dan 45 kilo wegen niet eens echt mooi, maar toch, als ik een interview hoor of een boek lees dan vraag ik me af: waarom kunnen zij het wel. Ergens bewonder ik de wilskracht en het doorzettingsvermogen van anorecten enorm.

En ergens ben ik stiekem blij dat ik, wat eetstoornis en gewicht betreft, nog niet in de gevarenzone zit.
En weer ergens ben ik boos op mezelf omdat ik dat vind.

*zucht*