Sint Maarten.
Gisteren zo'n vijftien jaar geleden was ik een jaar of negen. En was het Sint Maarten. Wij maakten dan met school lampionnen waar kaarsjes inkonden. Dat we die, wegens het brandgevaar, nooit zouden vullen met kaarsjes maakte niet uit. 's Avonds mochten we langs dr duren, er was optocht en we zongen liedjes. Helemaal alleen, zonder ouders. In het donker. Brrr. Maar overweldigend spannend.
Ik herinner me het maken van de lampion, het bekijken van de maaksels van klasgenootjes in de optocht. Hoe wij, als 'groten' lachten om wat de kleuters hadden gefabriceerd, wij waren veel beter en kregen ook vast veel meer snoep. Ik ergerde me dood aan mijn meelopende vader, die vond dat ik dan wel alleen (met andere kinderen) langs de deuren mocht, maar dat een optocht toch onder begeleiding moest en me de hele mars lang bleef vertellen wat ik verkeerd deed.
Maar zodra we dan, met een groepje van vijf, zes kinderen, buiten voor het eerste huis stonden, (gekochte) lampionnetjes met waxinelichtjes erin en onze zangstemmen in de aanslag, dan was alles vergeten. Zelfs de snoepjes die we kregen leker voor mij bijzaak, een onbelangrijk iets. En dat de voordeur waar we voor stonden in feite van de buren was, dat maakte niets uit. Je was op weg, er uit, bijna de wijde wereld in. 's Nachts nog wel!
Anno nu lig ik wakker in de ochtend en luister naar de radio, waar een nieuwslezer me meldt dat steeds meer kinderen met Sint Maarten van hun snoep worden beroofd. En dat het vooral in de grote steden heel erg is. En ineens word ik woedend. vijftien of meer lange jaren waarin het sneop er niet toe deed laten zich gelden. Lafaards! Durven jullie wel! Pick on someone your own size! En meer van dat soort dingen wil ik schreeuwen. Snoep hoort bij Sint Maarten en kinderen moeten snoep. Of ze nu vals zingen of hun lampionnetjes al uit zijn. Gun de kinderen hun avontuur en vooral: hun snoepjes.
Het ultieme bewijs immers dat je geslaagd bent in je nachtelijke missie is je kaken vastgekleefd van de toffee, minstens tot na de eerste pauze op school. (al moet ik zeggen dat dat laatste alleen op gaat als je geen ouders hebt die al je snoep inpikken zodra je thuiskomt, maar dat geheel terzijde)
Ik herinner me het maken van de lampion, het bekijken van de maaksels van klasgenootjes in de optocht. Hoe wij, als 'groten' lachten om wat de kleuters hadden gefabriceerd, wij waren veel beter en kregen ook vast veel meer snoep. Ik ergerde me dood aan mijn meelopende vader, die vond dat ik dan wel alleen (met andere kinderen) langs de deuren mocht, maar dat een optocht toch onder begeleiding moest en me de hele mars lang bleef vertellen wat ik verkeerd deed.
Maar zodra we dan, met een groepje van vijf, zes kinderen, buiten voor het eerste huis stonden, (gekochte) lampionnetjes met waxinelichtjes erin en onze zangstemmen in de aanslag, dan was alles vergeten. Zelfs de snoepjes die we kregen leker voor mij bijzaak, een onbelangrijk iets. En dat de voordeur waar we voor stonden in feite van de buren was, dat maakte niets uit. Je was op weg, er uit, bijna de wijde wereld in. 's Nachts nog wel!
Anno nu lig ik wakker in de ochtend en luister naar de radio, waar een nieuwslezer me meldt dat steeds meer kinderen met Sint Maarten van hun snoep worden beroofd. En dat het vooral in de grote steden heel erg is. En ineens word ik woedend. vijftien of meer lange jaren waarin het sneop er niet toe deed laten zich gelden. Lafaards! Durven jullie wel! Pick on someone your own size! En meer van dat soort dingen wil ik schreeuwen. Snoep hoort bij Sint Maarten en kinderen moeten snoep. Of ze nu vals zingen of hun lampionnetjes al uit zijn. Gun de kinderen hun avontuur en vooral: hun snoepjes.
Het ultieme bewijs immers dat je geslaagd bent in je nachtelijke missie is je kaken vastgekleefd van de toffee, minstens tot na de eerste pauze op school. (al moet ik zeggen dat dat laatste alleen op gaat als je geen ouders hebt die al je snoep inpikken zodra je thuiskomt, maar dat geheel terzijde)
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home