Zelfkennis.

Erachter komen dat een uur of drie lang bezig zijn met het schoonmaken van spiegelramen en het witten van een muur niet goed is voor je gestel, zeker niet als je toch al ziek bent.

Maar ja, ik wil er graag bijhoren, ik wil niet buitengesloten zijn of worden en ik wil graag helpen. En dus, als mijn vriendin een winkel gaat openen, bied ik mij gaarne aan als hulp. De vriendin in kwestie weet dat ik weinig kan en zelfs mijn gevoel buitengesloten te zijn heb ik met haar besproken. Alles komt goed, en ik mocht helpen en was blij.

Tot ik er vanochtend bij de planningbespreking op mijn therapie achterkwam dat ik best wel gestressed was voor mijn middagje schoonmaken. Maar ook daar kwam ik overheen. Ik beredeneerde mijn gevoel, analyseerde mijn gedachten erachter en bevond het geheel onzinnig, overdreven en irrelavant. En dus moest die stress maar oprotten.

Zo gezegd zo gedaan, verdringen is een groot goed, en tegen lunchtijd was het over en kon ik vol goede moed onderweg naar de winkel-in-wording om te helpen.

En dus eindig ik rond een uur of zes liggend in de douche, te moe om op te staan, omdat ik zo graag wilde helpen dat ik mijn hele lijf aan de kant heb gezet en drie uur heb staan schoonmaken.

Maar: de muur is oogverblind wit.