Which halloween monster am I?

YOU ARE A VAMPIRE

Somewhere in your murky past, you were seduced to the dark side. You developed a fondness for velvet and dark fabrics, for long capes and dark red lipstick. You enjoy the evening, the shadow of the night. You tend to be sensual, and whether it's a new conquest or an old flame, a nibble on the neck is quite enticing.

Keep an eye open for the unbelieving, for those who treasure an early sunrise and have a wooden stake or two in their pockets. You never know when those bat-haters will track you down and put an end to your nocturnal pleasures!



--------------------------------------------------------------------------------

Vampires have been in legend since the days of the Romans, but they really took off in popularity with the story Dracula by Bram Stoker, and the movie Nosferatu came out. In the 80s and 90s, the gothic movement really took hold and books, movies and TV shows about vampires abounded. One of the more famous movies was Interview with a Vampire starring Tom Cruise.

Here are some quotes from Interview to get you started:

Armand: 'They had forgotten the first lesson: that we must be powerful, beautiful, and without regret.'

Lestat: 'Evildoers are easier, and they taste better.'


Ik hou helemaal niet van lippestift, daar word ik misselijk van.

En toch...

Gaat het best goed op het moment.

Logica (2)

Volgens mij ben ik toch neurotisch.

Al jaren doe ik mijn best om de ene na de ander stoornis te ontwikkelen. Borderline alleen is niet genoeg, ik ben niet gek genoeg, niet bang genoeg, heb geen redenen genoeg om..., zoiets.

Ik heb echt alles geprobeerd, ik wilde ook alles. Verslaafd raken aan drugs, en drank (werd ik ziek van), anorexia, boulimia, afvallen, vreetbuien, overgeven (werd ik ook ziek van), dwangneuroses, meerdere persoonlijkheden, echt alles. Ik loog zelfs tegen mijn eigen dagboek toen ik dertien was. Een keer in de zoveel tijd vind ik of iets in mij het nodig om 'gek' te gaan doen. Meestal ga ik dan op straat lopen midden in de nacht of krijg ik angstaanvallen. Iets in mij wil heel graag probleemkind zijn. Ik heb geen idee waarom. Om de aandacht die ik vroeger heb gemist? Ik begrijp mezelf niet, ik ben raar.

Op dieet zijn kan vast uitmonden in anorexia. dat kan ik mezelf vast aanpraten. Ik lees een boek over een bijna dood meisje wat 23 kilo woog en ben stinkend jaloers. Niet dat ik daadwerkelijk zo licht zou willen zijn, 50 vind ik voor mij licht genoeg, maar de controle, dat kunnen, heerlijk lijkt me dat. Langer hongeren dan twee maanden heb ik nooit volgehouden. 48 kilo was ik toen. Erg ongezond. Ik had de hele dag honger en was misselijk. En niet eens omdat ik nu zo graag af wilde vallen, nee, omdat ik anorexia wilde gaan krijgen.

Dat stukje wat probleemkind wil zijn wil zieker, gekker, raarder. En ik weet het en ik doe er niets aan. Kan er niets aan doen. Weten dat iets zus of zo zit en het veranderen is een wereld van verschil. Ik weet dat het raar is, vreemd, bizar, en vooral: behoorlijk ongezond. De meeste van de stoornissen en problemen die ik wil gaan ontwikkelen zijn namelijk nogal destructief.

Ik ben nu bijna vier weken op dieet. Ik ben trots op mezelf dat ik het al zo lang volhou, ik ben normaal gesproken niet zo van de zelfdicipline. Ik vraag me af wanneer mijn omgeving mijn dieet als 'ongezond' zal gaan beschouwen en hoe ver ik kan gaan met dit lijf.

Ik kan maar tot een conclusie komen: Ik ben stapelgek.

Trots (ja, alweer)

Ik ben naar mijn werk gegaan. Met de trein, want vriendje had de auto mee. En ik was op tijd. En ik ben gaan poolen. Trainen, voor de competitie die volgende week begint. Het liep niet, maar ik heb het volgehouden. En ik ben weer op tijd thuis, om vroeg naar bed te gaan vanavond, om morgen op tijd op te staan.

En nu ben ik trots op mezelf. Is dat stom? Of is het stom dat ik me dat afvraag?

Wedstrijd

Na drie jaar deed ik het weer. Gisteren. Negen uur op, bellen om te vragen hoe laat ik op moet. Ik moet er om twaalf uur zijn. Ik ben te zenuwachtig om weer naar bed te gaan, al heb ik veel te weinig geslapen. Ik kijk al mijn kleren drie keer na, is die wiite rijbroek nog wel echt wit? Past dat t-shirt wel onder mijn jasje? Heb ik alle borstels ingepakt?

Ik maak vriendje wakker, hij murmelt, wil niet, voelt zich ziek. Ik zeur, ik wil niet alleen, het is eng. Hij gaat toch mee. We rijden weg en komen aan. Ik borstel mijn pony, ik poseer in mijn nieuwe outfit voor de meegebrachte camera. Ik klungel wat aan terwijl ik mijn paard en mij gereed probeer te krijgen voor onze vuurdoop. Ik zweet en tril en kijk iedere vijf minuten naar vriendje, die lief bij de rand van de bak waarin ik rij zit en me gadeslaat.

Ik sta te wachten voor een grote deur. Pony en ik worden geroepen en mogen naar binnen. In zes minuten rij ik de verplichte figuren, het gaat niet goed, maar ook niet echt heel erg slecht. Ik ontdoe mijn paard van hoofdstel en zadel en ga weer naar huis. 'Zo, dat ging best aardig. Was leuk ook.' meld ik tegen vriendje.

Drie uur later gaan we terug voor de prijsuitreiking. We zijn te vroeg en moeten nog bijna een uur wachten. Ik ben op van de zenuwen. En ik heb nota bene al gereden! Ik ga vier keer naar de wc, rook en rook en rook en rook en word misselijk en kan niet stilzitten alhoewel ik doodmoe ben. En dan komt Lex, mijn instructeur, de lijst voorlezen. Hij begint bij de zevende plaats. 'En met honderdeenenzestig punten staat op de vijfde plaats...' 'Dat heb ik nooit', fluister ik tegen mijn buurvrouw, die ook paardrijdt en in tegenstelling tot mijn vriendje welm weet waar ik het over heb, 'het ging met de middendraf en de volte in galop helemaal de mist in...'

En ineens klinkt ergens, van heel ver weg: 'En met honderdenvijfenzestig punten staat op de derde plaats: Tylani!' Ik word rood, paars, giechel en kijk ongelovig rond. Ik? Echt? Ja. Ik. Derde. Wow. Ik krijg een rozet een een echte beker. Wow.

Ik heb de rest van de dag als een klein kind zitten grijnzen. Zelfs nu nog. Ik ben derde geworden...

Werk

Bed. Opstaan. Bonk. Buikspieroefeningen, moe. Thee, misselijk. Bril op, bril af, make up op, bril op. Auto weg, die heeft vriendje. Regen. Koud. Geen zin. Ziek. Afbellen?

Ik moet toch eens leren om gewoon te gáán, anders wordt het nooit wat met dat werken.

Logica

Ik ben niet neurotisch, ik wil neurotisch zíjn. Of maakt dat me nu juist neurotisch?

Gezond.

Ik heb menthol sigaretten gekocht omdat ik dan minder moet hoesten.

Droom

Ik rij in Mick, mijn mooie witte busje. Over de snelweg, het is vroeg of laat en ik ben moe. Mijn ogen zijn moe en mijn handen en benen zijn zwaar. Ik ben blij met stuurbekrachtiging. Ik drink uit een blikje sinas. Tot zover nog heel realistisch allemaal, het zou zo gisteren gebeurd kunnen zijn. Dan zie ik een bocht, ik rij hard en ben niet op tijd met sturen. Ik zie vangrail en wil sturen maar het blikje sinas zit in de weg. Ik geef het op en wacht met mn handen beschermend over mn hoofd de klap af. Ik klap, ik stuiter, ik sla over de kop, minstens twee keer, ik stuiter en beweeg nog steeds. Maar ik voel niets. Alsof ik tegen mijn stoel aan geplakt zat terwijl Mick stuitert en omslaat. Als Mick en ik eindelijk stilliggen wurm ik me uit de gordel en uit de auto. Ondersteboven. Ik heb nix.

Ergens daar word ik wakker. Ik heb een uur op de rand van slaap en wereld gebalanceert en me afgevraagd of het waar was of niet. Het was zo echt en, nog veel erger, het zou zo echt kunnen zijn. Hoe vaak zit ik niet doodmoe en op in de auto van Delft naar huis... Ik schaam me mild maar ben blij dat ik in bed lig.

Puberteit?

Ik ben ziek. Alwéér. Of nog steeds, dat weet ik niet. Spierpijn en griep en verkouwen en griep enzo. Ik ga naar Hans, mijn dokter, en wil chemicaliën. Ik wil onder een alle bacterie en virusdodende douche, ik wil gif, ik wil iets. Hans kijkt mij glimlachend aan en meldt dat hij er niets voor heeft. 'Maar ik... Ik wil...Ik eis... Ik moet...' sputter ik. 'Ik ben zíék, ik moet iéts!' roep ik verontwaardigd. Hans meldt dat ik er knuffelbaar uitzie, dat ik me eindelijk als een echte puber begin te gedragen, dat ik paracetamol moet nemen en geeft me een hand dropjes.

Geluk

Uitspraak van vriendje:

"Ik hou....
megavetveelgigantischgeweldigoverlopenddoorstroomendalsdesterrenstralendehoeveelheidgeweldigstveel
megavermiljoenstveelontzettenveeeeeeeeeeel.............beetjes boel
van jou!!!!!"

Ikke blij!

Weekend

Ik heb een sociaal leven. Jaja. En ik speel spelletjes. Role Playing Games, ofwel RPG. Een moeilijk uit te leggen iets wat ik vast ooit nog wel doe maar nu even niet. Zaterdag hadden we weer een afspraak voor zo'n RPG. Dus ik naar Delft om een hele avond te gaan besteden aan doen of ik een weerwolfje ben. Heel erg leuk. Ik kwam aan en dump mijn tas.

Hé ty! Hoeissie?

Haai ty! Tijd niet gezien, alles goed?

Hé ty!

....


Men heeft mij gemist! Cool!

Antipsychoticumsmedicamentje ook werkend tegen onrust

Ik ben moe. Maar dat wist u al. Nu ben ik extra moe de laatste tijd, tenminste, dat idee heb ik. Vroeger (in die goede ouwe tijd...) ging ik uit, in Delft, op zaterdag, soms zelfs ook op vrijdag. Tot laat. twee, drie uur in de ochtend, zelfs zes uur was geen uitzondering. Ik bracht mijn avonden daar door op een podium of tafel en keek met ietwat jaloezie naar de dansende mensen (ik wil ook) en de strakke buiken (ook!ook!ook!).

Maar de laatste tijd wil ik iedere avond uiterlijk 12 uur naar bed. Heel normaal misschien, maar niet voor mij. Ik wil uit, ik wil leven, of in ieder geval het gevoel hebben dat ik leef. Nu heb ik gisteren eens nagedacht en ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn extreme moeiheid wel eens een bijwerking van mijn medicijnen zou kunnen zijn. Ik krijg van de gekste huisarts van de stad (hij's wel lief hoor) een antipsychoticumsmedicamentje wat toevallig ook helpt tegen onrust. En dat doet het ook en ik ben best blij met dat soort pilletjes.

Maar niet als ik er dood moe van word. Ik wil nog wel een sociaal leven natuurlijk. En dus ben ik gestopt. Niet eerst even met huisartsje gebeld, dat doe ik morgen wel, of volgende week, als blijkt dat ik nog zieker word van het niet slikken van bovengenoemd pilletje. Ik wil niet weten wat mijn gestel gaat vinden van deze drastische omslag. Hoe ziek ik ga worden, of hoe onrustig, of hoe bang. Maar ik wil uit. Ik zál uit.

Druk, druk, dr..

Eindelijk beter, tenminste, dat hoop ik dan. Zolang ik me niet te veel inspan geen last van nog meer vermoeidheidsverschijnselen dan er al waren. En daar zit meten het probleem. Vorige week had ik een sollicitatie, nog steeds voor vrijwilligerswerk, en beloofde deze maandag al te gaan beginnen. met als resultaat dat ik deze week op maandag (ochtend én middag), dinsdag (ochtend én middag) en donderdag (ochtend én middag) moet werken. Op twee verschillende locaties. En woensdag komt mijn hulp schoonmaken en had ik stiekum een afspraak staan om bij iemand te komen overleggen over een werkgroepjes om de GGZ een lekker aan te gaan pakken, donderdag moet ik naar een hooriztting over mijn invaliden parkeervergunning en straks moet ik naar het Gak om herkeurd te worden om daarna door te scheuren naar werk.

Ik geloof dat ik mezelf een beetje te vol heb ingepland. Al hoewel het wel goed voelt om zo belangrijk te zijn.

Dit is een k*tdag!

Laten we het beestje gewoon bij zn naam noemen. Ik heb ruzie met vriendje lief, mis hem verschrikkelijk, ben doodmoe, toch nog wel ziek, mn dochter wil steeds dingen die niet kunnen en voornamelijk dingen die geld kosten, er is kermis in de stad en ik kon nergens parkeren, en had ik al verteld dat ik moe en ziek was?

Het glas mag morgen wel weer half vol zijn, vandaag is t kut.

Jaloers?

Waarom mag zij wel haar vriendin wakkerbellen en ik mijn vriendje niet? Ik moet hem toch maar eens bijscholen.

Een beetje raar...

Dat ik op mijn werk zit, al sinds negen uur vanmorgen (trots!) en me rond een uur of drie afvraag of die ene appel die ik als 'lunch' heb gehad misschien toch een beetje te weinig was om aan mijn 'actieve' doch vermoeiende levensstijl te voldoen.

Al val ik vast wel een hoop af zo.

Timing

Het is woensdag vandaag en ik ben nog steeds ziek. Weliswaar geen stekende pijn meer overal en volgens de thermometer ook geen koorts meer maar nog wel lamlendig en mooie sterretjes bij te lang zitten. Woensdag is zo'n dag midden in de week waarop ik vriendjelief verschrikkelijk mis, me realiseer dat we middenin een week zitten en het nog té lang duurt voor ik hem weer zie. En dus bel ik op en eis ik dat hij langskomt. Ik wil knuffels en aandacht, een kopje thee met honing en aan aai over mijn mooie net geverfde haar.

Hij neemt niet op, wat niet raar is want hij werkt. Ik spreek in en hij belt terug. En laat de bom vallen: hij komt niet. Hij voelt zich lamlendig, misselijk, slapjes en moe. Ziek. Hij wil naar huis, twee dagen vrij van werk, slapen en thee en soep en knuffels.

Tegerlijkertijd ziek worden zou niet moeten mogen.

Beknibbeld en beknopt

Het is Prinsjesdag vandaag. Dan rijdt onze koningin met haar gouden koets door Den Haag en presenteert ons nu al zo geliefde kabinet haar miljoenen nota. En er wordt bezuinigd. Er moét worden bezuinigd. Recessie en krapte en schulden enzo. Van werkelijk alles moet geld af. Maar dan vooral van alles en iedereen wat toch al weinig te besteden heeft. Moeders met jonge kinder moeten hup weer aan het werk. Meer geld voor kinderopvang komt er niet. Toen mijn dochter twee was heb ik eens uitgezocht wat dat kost, drie dagen in de week opvang als je het geheel zelf betaald. 1700 gulden in die tijd. Maar mama moet toch werken.

Het ziekenfonds wordt duurder en het was al niet goedkoop. De pil eruit, geen fysio meer. Zelfs niet als je ernstig ziek bent. WAO'ers moeten weer aan het werk, ook chroninsch zieken. Psychiatrisch patiënten moeten aan het werk. Gehandicapten moeten aan het werk, iedereen moet werken.

Mijn beste vriendin heeft nix. Ze is kerngezond, een opleiding nog niet helemaal afgemaakt, maar wat geeft dat. Ze wil werken. Maar het is er niet. Maanden en maanden achtereen loopt ze uitzendbureau na uitzendbureau af, doet beroepstesten en heeft nu een schoonmaakbaantje, iedere ochtens van half vijf 's ochtends tot acht uur. Terwijl ze opgeleid is tot hulpverlener. Een andere beste vriendin van me heeft reuma. Ze krijgt WAJong, net als ik. Een soort WAO voor jongeren. Ze moet herkeurd, net als ik. En als we pech hebben, dan moeten we allebei aan het werk. Naar een re-integratieproject voor ex-gehandicapten ofzo. Mooi idee hoor. Als het kan, probeer mensen te helpen, dat vind ik goed. Kijk naar wat mensen nog wel kunnen in plaats van naar hun ziektes. Maar van haar reuma komt ze nooit meer af. En er is al geen werk voor 'gezonde' mensen.

Werken. Ik zou wel willen. Ik heb gestudeerd, ook niet afgemaakt, maar wat scheelt dat. Ik doe vrijwilligerswerk, drie halve dagen per week. Op een Arbo stoel naar een computerscherm turen. Dat is net aan te doen. Ik mag daar mezelf zijn, ik mag gek zijn, ik mag te laat komen en voor me uit staren. Ik heb geen deadline en men heeft geduld met me. Er is geen baas die dat van me zou pikken, ik zou nog voor mijn proeftijd voorbij was al ontslagen zijn.

Ik heb ME en ben de hele dag moe. Net als mijn vriendin met reuma krijg ik hulp in huis. Van thuiszorg. Die komt dan schoonmaken omdat we dat zelf niet kunnen. Dat is het meest vervelende aan ziek zijn. Dat je op de bank toe moet kijken hoe iemand jouw huis staat schoon te maken. Want zo heerlijk is dat niet. Je voelt je machteloos en gehandicapt. Ik neem me iedere week dat de hulp komt voor dat ik als ik beter ben nooit meer iemand vraag om voor mij te stofzuigen.

Ik wil wel werken, maar ik kan niet. Nog niet. Misschien, later. Ooit. Ik hoop van wel in ieder geval. En ik denk dat vele WAO'ers, WAJong'ers en Bijstandsmoeders dat met me eens zouden zijn.

Volgende week maandag moet ik worden herkeurd. Ik wacht met spanning.

Aandacht!

Ik ben ziek. Grieperig maar geen koorts of maar een klein beetje koorts. Heel irritant. Ziek zijn is erg onprettig. Vroeger was ziek zijn nog onprettiger. Ik had een moeder die haar kinderen liever niet zag en ziek zijn betekende uren en dagen alleen in een bed. Nu woon ik op mezelf. Heerlijk alle vrijheid, doen waar ik zelf zin in heb, mijn eigen bedtijd bepalen. Ik heb mn ouderlijk huis nooit gemist. Maar nu ben ik ziek. En ik wil verzorging, een verhaaltje, een knuffel en soep op bed. Ik ben bijna jaloers op mijn vriendje, die nog bij zijn ouders woont. Die dingen doen met soep en thee en beschuitjes en knuffels. Bijna.

Zelfverwijt

Soms ben ik zo'n ongevoelige trut. Dit behoeft misschien enkele uitleg. Ik las op een logje dat ik regelmatig lees een gevoelig doch cryptisch stukje over... tja. Over de dood, over een mus en over details. In eerste instantie was in onwakker, onhelder en totaal ongevoelig toen ik een reactie postte met daarin 'ehm.. tja...' ik wist niet zo goed wat ik ermee aanmoest. Toen ik gaande weg de avond wakkerder werd en het stuk overlas vond ik mijn 'tja...' de meest ongevoelige manier van reageren. Pogingen om het al geplaatste postje te verwijderen mislukten. Ik ontving een (overigens geheel terecht) mailtje van P. over de ongevoeligheid van mijn geplaatste postje en probeerde nogmaals tot brute verwijdering van mijn ongevoelige woordne over te gaan. Wederom geen succes. Inmiddels heb ik mijn toevlucht genomen tot het plaatsen van een tweede reactie met daarin mijn excuses.

Maar niets, echt niets wat nog gezegd, gedaan, hier gepost of wat dan ook kan worden maakt het goed. Ik voel me afgrijselijk, ongevoelig, stom, het niet waard om gelezen te worden. Misschien kan iedereen wel eens zo'n dag hebben. Zo'n dag met onhelderheid, onwakker zijn en de verkeerde woorden uitkramen.

Maar ik niet.

I'm good!

How evil are you?

Waarom kan een test wel zeggen dat ik goed ben, kunnen mijn vrienden dat zeggen, kan mijn vriendje dat zeggen, maar blijf ik er diep van binnen van overtuigd dat ik nooit zo goed kan zijn als andere mensen denken?

En juist op het moment dat ik er eindelijk van overtuigd ben dat ik wel degelijk goed ben, dat ik trots kan zijn op mezelf en me een pluim geef dan roept de wereld dat ik het niet goed doe, niet goed genoeg, of totaal verkeerd.

Wat is nou de juiste redenatie?

Diner

Mijn vriendje begrijpt niets van mijn dieët.


'Ga eens kipjes voor mij maken, ik heb honger.'

'Maar die kan ik helemaal niet eten,' reageer ik verontwaardigd. 'Veel te veel calorieën enzo...'

'Niet zeuren. In kipjes zitten hormonen en daar krijg je grote tieten van en daar hou ik van.'

...

Raadsel (2)

Een boek.

Dieët (2)

Hebt u enig idee hoeveel pagina's er zijn waar je een elektronisch gemaakt dieët kunt volgen? Ik mag van de en site 66 wegen, van de ander 57 en van weer een ander alleen maar grapefruits eten. eDiet meldt me dat 100 Lbs willen wegen en beetje aan de lichte kant is en dat ik maar tevreden moet zijn met 120. Op de eetstoornissen subpagina van de alom bekende startpagina vind ik linken naar de meest fantastische diëten. Ik hou het zowaar vol om al drie dagen buikspieroefeingen te doen en heb de tussendoortjes met heerlijke kippelvleugeltjes in marinade vervangen door worteltjes en aardbeien op brood (wel met suiker anders lust ik ze niet). Ik wil mezelf discipline aanleren, vasten, in een week of twee vijftien kilo afvallen, nooit meer de behoefte voelen aan snoep en kipjes. Ik wil van die gewelige strakke buiken als al die meisjes die ik in het weekend zie dansen, die wel een topje en een corset aankunnen en duidelijk nog geen kinderen hebben gekregen.

Ik ben helemáál niet ongezond.

Oude Dagboeken

En ik kan me nú nog rot voelen omdat ik toen niet mee mocht naar het Midzomernachtfeest en mijn vriendje wel. Ik ben ook eigenlijk geen steek veranderd.

I tremble...

I make you weak at the worst of all times.
I keep you safe, I keep you fine.
I make your hands sweat, and your heart grow cold,
I visit the weak, but seldom the bold.
What am I?

Raadsel

I'm a strange contradiction; I'm new, and I'm old,
I'm often in tatters, and oft decked with gold.
Though I never could read, yet lettered I'm found;
Though blind, I enlighten; though loose, I am bound,
I'm always in black, and I'm always in white;
I'm grave and I'm gay, I am heavy and light -
In form too I differ - I'm thick and I'm thin,
I've no flesh and bones, yet I'm covered with skin;
I've more points than the compass, more stops than the flute;
I sing without voice; without speaking, confute.
I'm English, I'm German, I'm French, and I'm Dutch;
Some love me too fondly, some slight me too much;
I often die soon, though I sometimes live ages,
And no monarch alive has so many pages.

More of the same

Find your Role-Playing
Stereotype at mutedfaith.com.


Das voor het eerst dat ik een test tegenkom die nog ergens de plank raak slaat.

Super Schurk

What Type of Villain are You?

mutedfaith.com.


ik heb nóóit beweerd dattik aardig was...

Compatibel...

Virgo:
"By day a calm, competent person, by night a romantic-Virgos are the go getters of the Zodiac. Virgos have abilities in correcting what is wrong and knowing what to do to make people feel better. In their personal life, Virgos are organized and have a strong sense of duty."

Pisces compatibility score: *****
February 19-March 20
"Virgo's exacting demands gives Pisces something to strive for. In return, Virgo manages other aspects of life. The sensitive Pisces can lean on the strong Virgo."

ikke= Virgo (oftewel Maagd), mijn lieve vriendje=Pisces (visjes dus). Ik, kalm en competent? Wie heeft dat lijstje gemaakt? Dus mijn vriendje kan leunen op mijn sterke geweldige karakter?

Yeah. Right.

Dieët

Kent u dat? Onder de douche en voor de spiegel staan en dan naar jezelf kijken en denken: 'daar moet echt wat af.' Op een weegschaal gaan staan en dan helemaal denken: 'daar moet veel af.' Het probleem zou opgelost kunnen worden door de spiegel en de weegschaal het huis uit te doen en met kleren aan te gaan douchen, maar nee. Ik heb ervoor gekozen om af te gaan vallen. Nou ja, gister had ik dat besloten. Ik heb een heel dieët samengesteld, bedacht wat ik wel en niet en wanneer kan eten, hoeveel suiker er in de thee mag (van zoetjes word ik misselijk) en wat ik daar dan voor moet laten. Hoeveel buikspieroefeningen ik moet doen om in twee weken tijd minstens twee kilo kwijt te zijn en hoe dun ik uiteindelijk wil gaan worden (heel dun). Dat had ik dus allemaal bedacht gisteren.

Vanmorgen bleek dat ik misselijk werd van te weinig eten, dat de yoghurt op was en dat een theelepel suiker niet zoet genoeg is. En dus hield ik het nog geen twee uur vol. En tóch moet ik afvallen.

Jarig

Afgelopen vrijdag ben ik 24 geworden. Bijna een kwart eeuw. Oud. Tenminste, dat vinden sommige van mijn vrienden. Ik vind het allemaal best wel meevallen. 24 voelt hetzelfde als 23. En als 22. En vast ook als 25 en 26 en 27. Misschien denk ik daar heel anders over als ik 30 word, maar nu maakt het me niets uit. Wat me wel uitmaakt was de verjaardag zelf.

Traditioneel gezien doe ik niets aan verjaardagen. Een lange jeugd heeft alleen maar uitgewezen dat dat erg vervelende dagen zijn waarop je of naar familie moet, of ze komen bij jou, of je moet aan ze denken. Nu ben ik al wat jaartjes familievrij, maar dan nog.

Mijn vriendje had mensen gebeld. Dat vind ik helemaal niets, want stel je voor dat ze niet komen, of nee zeggen terwijl je je er op verheugd dan wel op ingesteld had. Nee, ik vraag ze liever niet. maar ze kwamen dus wel. En het was bere-gezellig. Ik heb zelf bedacht dat ik het vaker wil gaan doen, dat verjaardag vieren.

Goedemorgen

Ik doe zo mijn best. Ik ga op tijd naar bed, lig aldaar Tv te kijken in pyjama in plaats van op de bank zodat ik van stand-by floep zo naar dromenland kan. Ik zet een wekker extra in de woonkamer, zodat ik uit bed moet komen om de herrie uit te zetten en niet stiekum nog kan blijven liggen. Ik zet de wekker een uur voordat ik weg moet, om tijd te hebben voor wakker worden, thee, make-up en internet. Waarom zijn mijn lichaam en geest dan al een uur in tweestrijd wie de meeste rechten heeft op slapen? Ik hoor allang wakker te zijn!

Zoek

Vermist: katertje, 5 maanden oud, zwart met wit, omgeving R'dam-Zuid, luistert naar de naam Spot.

Ik ben in alle staten.

Uit (2)

Trouwens, is mijn gevoel wel betrouwbaar als ik al een week of twee bijna niets meer voel en alles leeg en afgevlakt lijkt? Ik ben vast nog wel verliefd, ik ben nu alleen even niet zo 'gevoelig'.

Uit

Het is definitief uit tussen S. en haar vriend. Al een paar weken, maar ik loop achter. Ik ben te moe geweest om lange zaterdagnachten door te brengen op een disco en durfde niet te bellen om te vragen of ze langs wilde komen. Juist nu ik gehoord heb dat het echt uit is en ook uit blijft vraag ik me af waar het gevoel is. Waar is die allesoverheersende verliefdheid heen? Waar is de pijn omdat ik haar nooit zal kunnen krijgen? Waar is mijn mega grijns als ik aan haar denk of haar zie?

Blijkbaar slijt verliefdheid toch.

Verwennen?

net op het moment dat ik, eindelijk, besloten heb om mijn rok te gaan vernaaien, hem in stukjes heb geknipt en heb gespeld, kom ik erachter dat mijn naaimachine geen voetje heeft. Voor de leken onder ons, dat ik een o zo belangrijk stukje naaimachine, zonder dat stukje valt er namelijk weinig te naaien. Dus ik naar de naaimachine winkel hier bij mij in de buurt. "Wij gaan verhuizen" stond er heel groot op de deur. Met daarnaast: "wij zijn verhuisd". Naar de stad, veel te ver van hier. Teleurgesteld en gedesorienteerd rij ik door langs de winkelstraat en kom langs een snoepwinkel. 'Ach, een traktatie heb ik wel verdiend. Ik ben helemaal hierheen gereden en er was niet eens een voetje en nu kan ik niet naaien en heb ik niets te doen vandaag en...' 'Nou... als je het maar goedkoop houd.' Ik jubel over de overwinning van mijn es op mijn ego en ga naar binnen.

Acht euro later en vele dingen rijker die ik helemaal niet nodig heb en ook niet op kan in een dag sta ik weer buiten. 'Hmmm, ik geloof dat ik meer dingen moet verzinnen waar ik een traktaie voor verdiend heb...'

Hoop

"De handgeschreven kaart wint het van elektronische kaarten en e-mail" word mij gemeld door Wanadoo. Ik vind een 'echte' kaart vele malen mooier en liver dan mail of e-card. Feit blijft wel dat ik van dat laatste veel meer krijg, mail versturen is immers veel makkelijker dan een kaartje zoeken, beschrijven, een postzegel opduikelen en naar een brievenbus lopen. Ook ik moet toegeven dat ik brieven versturen vermijd als het 'mailbaar' is.

Vrijdag ben ik jarig. Ik hoop stiekum toch op post.