Verplaatst.

Vanaf vandaag: ik ben verplaatst. Tylani.free.fr heet ik voortaan.
Hier dus.
Met dank aan Puck.

Vriendin.

Ze is lief.

Belofte.

Meneer van woningbouw komt inspectie doen. Of ik geen muren heb weggebroken en of er geen gaten in de vloer zitten. Meneer van woningbouw komt inspectie toch niet doen.

'Woningruil? Daar staat niets over in de stukken? Dat is me niet verteld. Ja, natuurlijk is het allemaal heel vervelend zo, maar als u geen overname formulieren heeft die zijn getekend door de nieuwe huurder dan kan ik geen inspectie doen. Wanneer de mevrouw die erover gaat er weer is? Na de vakantie, 5 januari geloof ik. Maar ik bel u, echt.'

Hij belde. Wow. Niet dat het enigszins hielp, maar toch. Wow.

Gisteren.

I cried myself to sleep tonight
I cried and cried and cried and cried
But no matter how much tears I shed
The image of you wouldn't leave my head
I cried myself to sleep tonight
You are not by my side
And because I asked you to leave my side
I cried and cried and cried and cried...

Gek?

Is het feit dat ik steeds tegen muren op wil lopen en in het bijzijn van anderen in huilen uit wil barsten en om me heen wil schoppen en slaan en in een hoekje wil wegkruipen en tegerlijkertijd vrolijk en gezellig wil zijn een uiting van mijn gestoorde geest of is dat normaal als je relatie op zo'n afgrijselijke manier uitgaat?

Maskertje op.

Waarom zegt iedereen dat ik het zo geweldig doe met het verwerken van (ex-)vriendje?

Duidelijk.

Er was eens een meisje. Een meisje met een bus. Niet zomaar een bus, maar een mooie, grote, met graffity bespoten bus. Ook een bus met een hoop deuken, maar een kniesoor die daar op let. Het meisje ging met vriendinnen V. en N. op wereldreis. Helemaal naar de groothandel in Weesp. Voor die reis moesten er natuurlijk een aantal dingen gebeuren, de tank van de bus moest vol en de banden moesten opgepomt. Nadat ze erachter kwam dat er tankstations zijn waar je voor lucht moet betalen zochten ze verder naar lucht, bij voorkeur ergens overdekt, want het waaide, en regende, en sneeuwde en het was koud. En zo kwam ons meisje bij een tankstation langs de grote weg, met gratis lucht en koffie en chocomel.

Ze stapte uit, liep om haar bus heen (de vriendinnen bleven lekker warm en droog binnen zitten) en zocht naar het knopje van het luchtapparaat. Nergens een knopje. Wel een rare meter met een handel. Na het lezen van de instructies bleek dat je de hendel kon inknijpen (half) en dat er dan lucht uit de band loopt en dat je de hendel kon inknijpen (helemaal) en dat er dan lucht in de band loopt. Dat kan ik wel, dacht het meisje. Dopje van het ventiel, slang uittrekken en hoppa! Niets van dat hoppa. Een hoop gesis en de meter die aangaf dat er, van de vereiste 2.4 bar die de autoband nodig had om mee te kunnen rijden, nog maar 1.8 over was.

Ik doe iets niet goed, dacht ze, en las nogmaals de instructies. Half indrukken voor leeg laten lopen en heel indrukken voor vol, het stond er echt. Vriendin N. helpt mee en drukt op de hendel, in blijkt echt zover in te zijn als het meisje hem had ingedrukt. Opnieuw proberen. Weer een hoop gesis later zegt de meter nog maar 1.4 bar! Naar de balie dan maar, waar een meisje staat dat 'geen verstand heeft van autozaken'. En dan werk je op een tankstation... Maar, er is een lieve meneer die wel mee wil, en even zijn jas gaat halen. Tien minuten later heeft de meneer eindelijk zijn jas aan en komt naar buiten.

Bij de bus aangekomen staan vriendinnen N. en V. lachend naar het meisje te kijken. 'Hij doet 't!' De meneer gaat weer weg en het meisje vraagt uitleg aan haar vriendinnen. 'Je moest op dit knopje drukken...', meldt vriendin V. terwijl ze naar een heel geel knopje wijst wat behoorlijk afsteekt tegen het groen van het luchtapparaat en waarbij bovendien staat: 'druk hier om luchtinvoer te starten'. 'Maar...dat stond helemaal niet in de instructies! toch...?' protesteerd het meisje. Ze herleest de instructies voor de derde keer. En daar staat het. Stap drie. 'Druk op de gele knop'

Ik ben niet blond. Echt niet.

Flexibel my ass.

Ik ga verhuizen. Dat wist u. Nu moet ik om te kunnen verhuizen een nieuw paspoort hebben. De oude was verlopen en had bovendien mijn oude achternaam er nog op. Zonder nieuw paspoort mag ik geen huurcontract tekenen. Allemaal heel logisch.

Vanmiddag komt mijn woningbouw bij mij een controle doen. Om te kijken hoe het huis eraan toe is, of ik geen muren heb uitgebroken en meer van dat al. Dat moeten ze ook doen bij D., degene met wie ik van huis ga ruilen. Maar om de een of andere reden wil de woningbouw in Delft dat niet doen zonder mijn nieuwe paspoort. Bellen en om uitleg vragen leert mij dat ik geen huurcontract mag tekenen zonder paspoort, maar dat wist ik al. Of er ook regeltjes waren omtrent de controle, dat kon mevrouw telefoniste me niet vertellen. Toen ik vroeg waarom ze dan niet gewoon een afspraak konden maken met mevrouw D. werd mij op heel verveelde toon verteld dat 'regels nu eenmaal regels zijn'.

Ik haat burocratie.

Waarom.....

....kan ik wel een reactie typen op een logje van vriendin P. maar schijn ik niet meer concentratie op te kunnen brengen voor het schrijven van een stukje in mijn eigen log?

Even niet.

Het is uit tussen mij en vriendje. Omdat hij iets heeft gedaan wat ik nooit voor mogelijk zou houden dat ik het zou toestaan: me mishandeld. En nu word ik aan duizend stukjes gescheurd van binnen. Want ik hou van hem. En mis hem. En voel me bang en afgrijselijk en herbeleef en ben bang en durf niet te slapen en en.....

Dientengevolge ben ik er even niet.

Weetjes.

Wist u, dat als je de deur van een vriezer op een heel klein kiertje laat openstaan er hele mooie maar volstrekt onbruikbare ijsbloemen en ijssculpturen in de vriezer gaan ontstaan?

Achteraf gezien.

Begon het volgens mij al vrijdag toen S. de winkel binnenstapte. Ik had haar een maand of wat niet gezien en stond onwennig te vragen hoe het ging en of ik haar ergens mee kon helpen. Na vijf minuten was ze weer weg, met de melding dat ze nog niet zeker wist of ze naar de vereniging zou komen 's avonds. Vanaf dat moment was daar: au. Gespecificeerd in angst-ik wil haar zien-verliefdheid-pijn-ik wil haar niet zien-angst-verliefdheid-angst-zou ze komen-pijn-ze is onbereikbaar-verliefdheid.

Voortaan wil ik weten dat ze komt, om het in te plannen.

Weekendplanning.

Het nut van een planning maken ligt niet in het strikt volgen ervan, maar in het kunnen afwijken. Flexibel zijn zonder stress, doordacht impulsief zijn.

Mijn planning van het weekend zag er ongeveer zo uit:
Vrijdag
09.30 - 12.15 uur: Therapie.
12.15 - 21.00 uur: Werken in de winkel bij V.
21.00 - 05.30 uur: Werken in de vereniging.
06.30 - ?? : Slapen.
Zaterdag
?? - 17.00 uur: Werken in de winkel bij V.
17.00 - 18.30 uur: Ergens eten.
19.30 - 00.00 uur: Live roleplay in Leiden.
01.00 - ?? : Slapen.
Zondag
?? - 21.00 uur: Lekker aanrommelen met vriendje in huis, kerstboom opzetten, knuffelen.

Zoiezo eigenlijk geen handige planning, te vol, te druk, met te weinig slaap. Wel een leuke vrijdag, maar een vermoeiende vrijdag. En dan, na weinig slaap, met de auto naar vrienden voor een rollenspel, wat wel leuk is, maar ook erg veel concentratie vraagt, dat doen alsof.

En toen was daar: de garderobe stang. Die, zeer brutaal en onverwacht, in contact kwam met mijn hoofd toen ik een sjaal van de grond viste. Na een uur heel stil zitten waren de sterretjes weg en kon ik met de auto naar huis. In bed met hoofdpijn, wel een uur eerder dan gepland, en het slapen lukt zowaar. Ergens daar ging het totaal mis. Vriendje staat op, meldt dat roleplay word afgelast. De diesel in Mick is op en vriendje heeft de andere auto mee en het geld. Ik blijk na veel heen en weer bellen toch het geld te hebben. Aangekomen in Delft is het hondeweer en komt er de hele dag maar een betalende bezoeker in de winkel. Thuis wil hij actiefilm en ik video. Als het slaaptijd is wil hij uit en ik slapen. Als ik om drie uur me begin te realiseren dat hij zijn 'even weg' waarschijnlijk heeft uitgebreid tot een iets langer bezoek ga ik naar bed. Nu is het half tien en heb ik vijf uur geslapen en komt er waarschijnlijk helemaal niets meer van die kerstboom. Maar ja, wie hoeft er nu een kerstboom in huis...

Druk.

Zometeen moet ik weg. En dan ben ik morgenochtend om een uur of half zes pas weer terug. Ik probeer een knuffel met vriendje in te roosteren voor morgen zondagmiddag.

Ik Google, wij Google'n, ik heb geGoogle'd.

Het schijnt dat er programma's op de markt gaan komen die zoeken meer richting vinden gaan sturen. Dat je dus niet meer 31587 sites krijgt en die dan allemaal af moet om te kijken of het in de buurt komt van wat je zoekt. Het programma gaat vast geld kosten want 'ook libelle lezers moeten het kunnen bedienen'. Ik heb zo het vermoeden dat men gewoon wil dat ik minder tijd achter mijn computer doorbreng.

< up date >Het schijnt dat bovenstaande link alleen toegankelijk is voor mensen met een inlognaam bij volkskrant.nl. Voor men die dat niet heeft: hier staat het ook.< / update >

Ik heb ook nooit geluk.

Heb ik eindelijk waar ik al jaren over lieg, over verzin en wat ik altijd heel graag wilde hebben: een eigen paard. Waarom word ik dat aan het einde van de droom afgestraft, als in het leven en voor het durven hebben verzinnen van het idee, met een regen van bliksemachtige en pijnlijke vuurbollen?

Rechtvaardig.

Is het gerechtvaardigd om heel boos te worden op mijn lief omdat hij de TV op standby heeft laten staan omdat ik door kortsluiting in de TV brand heb gehad vorig jaar?

Winter.

Dat het koud was vandaag dat had ik kunnen bedenken. Ik, die heel de dag de radio aan heb en dus ieder uur, en vaak ook nog om het halve uur, met hetzelfde nieuws word geconfronteerd had dat moeten onthouden. Dat het zokoud zou zijn had ik echter niet verwacht. koude neus, zere handen en mijn oren te pijnlijk om walkmandopjes in te stoppen. Maar het geld is op en ik moest en zou naar delft en dus moest ik in de bus. Maar nee, die reed niet, want er word aan de weg gewerkt. Leuk. De tram dan maar. Veel te ver lopen maar niet eens erg lang wachten en twintig minuten later met de trein. Nee, want die had vertraging. Blauwbekken op het station. Waarom had ik ook al weer bedacht dat ik rokken aan wilde en geen skipakken? Ik kom eindelijk in Delft aan en heb een best leuke avond en het was nog warm ook. En toen moest ik naar huis. Het slot van de fites wilde niet open, bevroren. Te vroeg op het station en weer blauwbekken en rillen met oren die te veel zeer doen om dopjes met muziek erin te stoppen. Na een voor mijn gevoel nauwelijks verwarmde trein erachter komen dat zowel het zadel als de sloten van mijn brommer, die wegens gebrek aan ophaaltijd al twee dagen op het station staat, vol met ijs zitten. Ijs eraf vegen met het stuk rok waar je toch niet op zit en naar huis. Tien minuutjes rijden maar, dat moet toch te doen zijn. Geheel vergetend dat de kou die er vanmiddag was alleen maar erger geworden is nadat de zon is onder gegaan. Met verkleumde vingers proberen de schuurdeur open te maken.

En voor een keer blij zijn dat mijn vriendje de kachel niet op nachtstand heeft gezet toen hij naar bed ging.

Nieuwe kansen (2)

Even gauw iets met u delen, voor ik eindelijk naar bed vertrek. Ik ben op tijd opgestaan (trots!), ben naar therapie geweest, heb alles uitgelegd en heb de kans gekregen. Ik mag geen dag meer te laat komen in de komende twee weken. Maar dat kan ik. Dat moet ik kunnen.

Ben ik nu gek?

Toen ik op de middelbare school zat had ik vrienden op de Havo voor Muziek en Dans. Dat is zo'n beetje de vooropleiding voor het conservatorium en de dansacademie. Ik had vrienden die muziek deden en vriendinnen die dansten. Veel dansten. Dansen is niet iets wat je zomaar even doet, dansen is je leven. En dansers horen dun te zijn. Vrouwelijke dansers in ieder geval. Ik heb leraren horen zeuren over een huidplooitje en meisjes selderie zien eten dat meer calorieen schijnt te kosten om te eten dan het oplevert. Op een vergadering van de jongerenorganisatie waar ik toen lid van was werden dropjes aangeboden en ik zag mijn vriendinnen rekenen: 'Als ik nu twee dropjes neem en vanavond maar een halve aardappel...'

Zojuist was er op Net 5 de film 'Dying to dance'. Over een meisje die heel graag wilde dansen en daar alles, werkelijk alles voor over had. Hongeren, dieetpilllen, trainen, nog meer hongeren. Toen ik mijn vriendje vertelde dat ik de film wilde gaan kijken vroeg hij zich af of ik dat wel zeker wist. Ik doe het de laatste tijd niet zo goed met films over problemen. Maar ik vond dat ik het wel kon. Geen kindermishandeling of andere enge dingen, alleen maar dansen en ok, een beetje anorexia. Dat kan ik best kijken.

De film is nu afgelopen en ik voel me zowaar niet eens rot. Het enige wat ik me wederom afvraag: waarom kan zij het wel?

Avondvulling.

Een ramp is het. Een regelrechte ramp. Morgen moet ik achter de bar staan in mijn vereniging, zoals iedere dinsdag. Alleen op de dagen dat ik moet poolen ben ik er niet. Het is een beetje mijn dinsdag. Ik ken alle vaste klanten, heb de koffie al in het kopje nog voor ze het gevraagd hebben en maak met iedereen een gezellig praatje. Sociale contacten, gezellig, leuk. Maar nu las ik vanmiddag dat ik morgen wedstrijd moet spelen. En aangezien ik het voorrecht heb om captain van ons poolteam te zijn kan ik het niet echt maken om er niet te zijn. Dus moest ik vervanging zoeken voor achter de bar. Vol goede moed diepte ik ons verenigingsbestand op uit een la en begon met bellen. Zeven pagina's met leden, daar moest er toch wel een tussenzitten die voor mij kan invallen dacht ik zo. Pagina een leverde niets op, pagina twee ook niet. Maar, ik was pas bij de F dus er waren vast nog mensen die wilden helpen. Ergens rond de R en een uur later begon ik het somber in te zien. Iedereen had tentamens, moest werken, wilde bij hun vriendin of vriendje zijn of had gewoon geen zin. Twee uur lang heb ik belachelijk hoge kosten gemaakt door de hele lijst met mijn mobieltje af te bellen. En niemand, en dan bedoel ik ook echt helemaal niemand kan voor mij invallen.

Morgenmiddag probeer ik het weer. Als ik voor drie uur niemand gevonden heb ga ik het bestuur maar schoppen, dan moeten zij maar iemand vinden, ik heb mijn best gedaan.

Toch....?

Kent u dat?

Als iemand anders iets heeft en het is mooi het ook willen? Ik wil ook MiniTylani...

En ze heet...

Heeft u hem gezien, gisteren op het journaal? Ben ik de enige die vind dat onze premier Jan Peter Balkenende er uit ziet als een pop die door een buikspreker bediend word? Ik heb nog nooit iemand met zo weinig emotie een geboorte zien aankondigen.

Ik heb de hele persconferentie gezien, ze zag er erg snoezig uit. Ik wil haar naam weten, en stiekum foto's zien van Maxima met baby. En ik ben niet eens koningsgezind!

Nieuwe kansen.

Donderdag was ik verkouden. Echt afgrijselijk verkouden. Loopneus, kriebel en dat verschrikkelijke jeukende, haast pijnlijke gevoel tot in mijn voorhoofd. En dus wilde ik slapen. Toen ik vrijdagochtend om half twaalf wakker werd van de op het raam bonzende mensen die de watermeter kwamen installeren kwam ik tot de conclusie dat zes slaappillen omdat ik perse wilde slapen misschien een beetje veel was. Geen therapie dus. Niet eens afgebeld, want ik lag in een op coma lijkende slaap in bed. Morgen ga ik het goedmaken. En uitleggen.

Voor de zekerheid maak ik denk ik maar een bed in de woonkamer, om er absoluut zeker van te zijn dat ik opsta morgen.

Schoonouders.

Ik ben geen kleuter meer. Ik kan voor mezelf zorgen. Ik weet hoe dat moet. Ik kan koken, schoonmaken (voor zover mijn lijf dat toelaat) en mijn huis opruimen. Ik kan tot op zekere hoogte met geld omgaan. Ik weet hoe men een lening afsluit. Ik kan een telefoonaansluiting aanvragen. Ik kan klagen en zeuren bij bedrijven die vervelend zijn. Ik weet hoe ik op tijd moet opstaan (dat dat niet altijd lukt is tot daar aan toe) Ik heb dat geleerd in de jaren dat ik, noodgedwongen al erg jong, op eigen benen werd gegooid. Ik moest alles zelf doen en deed dat ook. En ik kan er absoluut niet tegen als mensen, meestal wat men noemt 'volwassenen', gaan beweren dat dat niet zo is.

Maar verder zijn ze best lief hoor. En we kregen allerlei leuke kerstspulletjes mee.

Ik ga nu echt uit.

Omdat een mens nu eenmaal andere mensen om zich heen nodig heeft. Omdat ik een hoop vrienden al een lange tijd niet heb gezien. Omdat ik van de allesoverheersende stress af wil en afleiding vast helpt, nee zelf moet gaan helpen. Omdat ik hoop om leuke meisjes te gaan zien. Omdat ik hoop om haar weer te zien. Omdat ik misschien zelfs wil dansen. Omdat ik, zelfs al wordt het helemaal nix, gewoon weer met de auto naar huis kan. Omdat ik ergens gewoon wil en dus vind dat ik moet. Daarom.

Af en toe cryptisch.

Ik lees (op 5 december 2003). En bedacht mij het volgende:

Als ik harder rijd met de auto dan ben ik eerder thuis, maar ergens verder van mezelf. Tenminste, als ik door dat harde rijden de maximum snelheid overtreed (wat meestal zo is) en ik mezelf steeds verder verwijder van mijn principes. Waar ik ooit hard en standvastig stond voor langzaam en voorzichtig en veilig vind ik mezelf nu terug met smoesjes als 'zo ben ik eerder thuis' of 'zo reageer ik mooi mijn agressie af'.

Maar de aarde draait toch echt. Al moet ik zeggen dat ik soms wel het gevoel heb dat ik de hele aarde rond ga. Maar dat heeft meer iets met mijn psychische gesteldheid te maken dan met mijn rijgedrag. Of begrijp ik het nu nog niet helemaal?

Volgens mij...

...hebben we overigens wel heerlijk verkocht vandaag. :-D

After party.

Vandaag was de opening van de winkel. Ik had gehoopt dat het druk zo worden, gewenst dat het druk zou zijn en stiekum vanbinnen ook een beetje verwacht dat het druk zou zijn. Maar niet dat het zo druk zou zijn.

Na een uur gingen we weg, mijn dochter was mee en had een van haar vervelendste buien sinds tijden, ik was doodop en na tien minuten de enorme hoeveelheid mensen al totaal zat. Inmiddels ben ik nu dus al ruim zeven uur thuis. Kan iemand me uitleggen waarom ik dan nu nog steeds zo zwaar gestressed ben?

Compliment?

Zojuist werd ik door een kennis van vriendjelief 'lekker wijffie' genoemd op msn.

Nog steeds thuis.

De groepscoordinator van mijn therapieclubje belt op. Ik, die al strak een halve week volhou dat ik echt ziek ben, was vergeten af te bellen vanmorgen toen ik wederom in bed bleef liggen. En dus word ik gebeld.

Vervolgens leg ik om niet nader te begrijpen en totaal onnavolgbare redenen aan mijn therapeut uit dat ik helemaal niet ziek ben, hoogstens een beetje moe, maar dat ik mezelf gewoon mijn bed niet uit gehesen kreeg.

Het wonder geschied: ze wordt niet boos. Niet eens een beetje. Ik krijg geen straf, geen contract, geen extra regels, geen gesprek. Ik hoef er niet eens over te praten als ik dat niet wil. Wel moest ik beloven dat ik vrijdag weer zou komen.

Om te oefenen ga ik vanavond ook maar alvast om half negen naar bed.

Duidelijk.

Vriend J. is melig op de late avond:

Msn Messenger:
"nennozrevmaanezedezneotgilemleehnerawretepneremlej zegt:

slaap je al? wij nog niet."

Fantasie.

Ooit was er: een klein meisje dat aandacht wilde. Zoals alle kleine meisjes dat willen. Alle klasgenootjes van het meisje hadden lieve ouders. En fijne huisdieren. En leuke ooms en tantes. En lieve broers en zusjes. En vriendjes.
Iedere maandag mochten de kinderen uit de klas vertellen wat ze in het weekend hadden meegemaakt. En iedereen had altijd iets te vertellen. Maar het meisje wist nooit wat. Het meisje had thuis ruzie, en geen knuffels, geen vriendjes en geen lieve ooms en tantes of leuke verjaardagen. En op een dag was het meisje het zat, en verzon een leuke verjaardag.

Ze verzon een lieve oom, een leuke hond, een fijn weekend. Er was niemand die bij haar thuis kwam spelen, omdat het meisje geen vriendjes had, dus ook niemand die wist dat haar verhalen niet waar waren. En naarmate de jaren vertreken en het meisje ouder werd werden de verhalen steeds groter. Want aandacht en liefde heb je nooit genoeg. En er was niemand die het gaf, en dus moesten de verhalen mooier, langer, groter, beter. En toen het meisje veertien was kon ze weinig anders meer dan liegen. Zelfs toen ze vrienden kreeg, en de vrienden ook bleven, wist ze niet beter. Ze had paarden, een hond, een leuke vriend, een leven.

Tot het meisje vriendje kreeg. Eentje die van haar hield en bij haar bleef en haar nam zoals ze was. Tegen dat vriendje durfde ze voor het eerst te zeggen: ik ben niet zo intressant, ik heb geen paarden, ik heb het allemaal verzonnen. Het vriendje werd niet boos en het meisje ontdekte dat haar leven zoals het was ook boeiend genoeg was om aandacht en liefde voor te krijgen. En ze werd ouder en leefde een eerlijker leven dan daarvoor. Maar ergens, diep van binnen, was het nooit genoeg. Aandacht en liefde heb je nooit genoeg.

En liegen is zooo makkelijk...

Onmisbaar.

- Trrring!
Goedemorgen, u spreekt met Dagbesteding, kan ik u helpen?
- Hoi, met Tylani, mag ik een van de begeleiders spreken?
Hoi Ty, met S. Hoe gaat het?
- Slecht. Ik ben heel zielig. Ik heb keelpijn en moeite met slikken. Ik wil weer naar bed en kruikje en vriendje die met kopje thee en honing me komt verwennen. Dus ik kom niet werken vanmiddag.
O. Oke. Beterschap. Oja, nog even iets over die folder die je hebt gemaakt
- Ja?
Welk lettertype heb je gebruikt?


Dacht ik toch bijna dat ik belangrijk was op mijn werk

Au.

Nooit geweten dat het mogelijk was om dingen te kneuzen waar in de verste verte geen bot of spier inzit. Maar het blijkt mogelijk, zo ondervond ik na een vol uur paardrijden na vier weken geen ponyzitten, om je schaamlippen te kneuzen.

Te laat.

Rennen, vliegen, opstaan, rennen, vliegen, weggaan.
Je teen stoten tegen de tafel.
Weer op de bank.

Note to self.

Vriendje vragen, nee sommeren, een eigen wekker te zetten die minder herrie maakt als hij om vijf uur afgaat en niet opstaat om hem uit te zetten.