Pool

Er is pool op Tv. World Pool masters in Egmond aan Zee. Waar ik niet ben, zoals mag blijken uit mijn typdrang alhier. er was een maandje of wat geleden al het WK Pool in Cardiff. Momenteel ben ik aan het kijken hoe Rico Diks (een nederlander) aan het verliezen is van Thorsten Hohmann, de regerend Wereldkampioen. En ik wil. Ik wil ook. ik ga competite spelen in het volgende seizoen. Niet dat ik goed ben ofzo, ik vind het gewoon leuk, en mijn vriendje wil mij wel in zijn team hebben. Sterker nog, ik ben zelfs captain van het team. En dus ga ik trainen. veel. Straks, als het seizoen begonnen is. Want dan pas mag ik gratis trainen en poolen kost geld.

Maar ik wil nu, ik wil meer, ik wil beter, ik wil goed...

Messenger

Ik mag niet inloggen van MSN. Er schijnt in Engeland ook een server probleem te zijn. U weet wel, zo'n ding wat ervoor zorgt dat wij hier mogen chatten. En dat ding heeft mij nu afgesloten van de buitenwereld. Geen contact meer met mijn vriende, niets meer te doen overdag. En ik mocht ook al geen plugin downloaden om de chatrooms binnen te mogen.

Mijn vriendin merkte op: "Get a life."

Nou já zeg...

Verwarrend

Zou ik de enige zijn die potientieël gevaarlijk en volstrekt onlogisch gedrag vertoont? En zou het niet veel handiger zijn als ik gewoon niet met mn duffe kop ging autorijden, ook al is het midden in de nacht? Dan scheelt mezelf weer de schuld geven nadien.

Moeilijk

"Dijkdoorbraak veroorzaakt door droogte"

En ik altijd maar denken dat je daar water voor nodig had.

Onveilige baarmoeder

Heeft een ongeboren kind het recht om zo gezond mogelijk ter wereld te komen? En hebben hulpverleners het recht, of de plicht, om daar alles aan te doen? Mag je zwangere vrouwen gedwongen opnemen om zo de veiligheid van hun ongeboren kind te waarborgen? Waar ligt de grens van 'verkeerd gedrag'? Bij verslaving, zwerven, psychische problemen? Mogen moeders in de gevangenis kinderen krijgen? En zo ja, mag de maatschappij die moeders in spé gedwongen behandelen als men vindt dat ze niet aan de standaard voldoen?
En wat is die standaard eigenlijk?

Borderline vs. Schizofrenie. Omstander's pijn

Vandaag alweer een artikel gelezen over de vaak moeilijke omstandigheden van de familieleden van schizofrene patiënten. over te weinig informatie vanuit de hulpverlening, geen plaatst in instellingen, nachtelijke weglopers en crisisopvang. Nu weet ik vrij wenig van schizofrenie ongeneeselijk, wanen en hallucinaties, apathie of afvlakking van je gevoel en moeilijkheden met werk of school. Behandelbaar met medicijnen waar vaal forse bijwerkingen aan kleven zoals trillen en onduidelijk spreken.

Daar in tegen lijkt een Borderline Persoonlijkheidsstoornis haast behapbaar. Verlatingsangst, zwart-wit denken, impulsiviteit en stemmingswisselingen. Soms denk ik wel eens dat er geen groep patiënten is die het geduld van hun naasten meer op de proef stelt. Alhoewel de directe familie van mensen met schizofrenie vaak niet zullen weten wat ze moeten en hun partner, moeder of zoon niet zullen bereiken door de mist van de wanen, denk ik soms dat niets erger is dan de partner zijn van een Borderliner. Het aanhoudende gewissel van stemming, het soms niet aflatende manipulatief lijkende gedrag, de dreigingen met weglopen, suicide of zelfbeschadiging. Vandaag ben je lief en morgen haat ik ze om hetzelfde, ik wil aandacht maar GA WEG!

Voor de Borderliners en Schizofrenen en alle mensenmet een psychische ziekte natuurlijk de meeste pijn, maar laten we ook onze omstanders niet vergeten. Ok, de meeste mensen met Borderline zullen misschien gewoon werken, en velen zullen niet langdurig opgenomen zijn. Daarentegen is het suiciderisico 20 % al neemt dat af naarmate we ouder worden. En van een Persoonlijkheidsstoornis kom je niet zomaar af. Mensen afstoten is niet iets wat je wil en het meeste zelfdestructieve gedrag is niet bedoeld om mensen mee te kwetsen. Maar toch...

Gevonden...

Voor het eerst in mijn leven heb ik er nog een gezien: een Ester zonder H. Lang geleden, voor ik Tylani ging heten heette ik namelijk ook Ester zonder H. En dat zonder H. was heel belangrijk, als iemand mijn naam met een H. schreef kon ik furieus worden. Op de basisschool hadden we nog 2 Esthers, met een H. uiteraard. We werden uit elkaar gehouden als Esther L., Esther D. en Ester zonder H. Esther was gewoon niet mijn naam, die H. hoorde daar niet. Ik voerde op school lange discussies over de aanwezigheid van wel of geen H. in het boek Est(h)er in de bijbel, mijn leraar noemde me Hadassah (wat volgens hem de hebreeuwse naam voor Est(h)er was). Ik wist dat er meerdere Esters zonder H. bestonden, maar was er nog nooit een tegen gekomen. En nu, springt ze zomaar in mijn beeld voorbij. Op de aftiteling van Het Bittere Kruid, een film naar het boek van Marga Minco. Ester Spitz. Het lijkt waarachtig wel alsof ik daar sta. Het voelt erg vreemd, maar ergens ook bekend, om 'mijn' naam daar in beeld te zien. Al heet ik natuurlijk al jaren geen Ester meer.

make up

Ik heb TV. En mijn Tv heeft Discovery Channel. Een geweldig kanaal. Er is altijd wel wat op te zien en je leert er nog wat van ook. Ik slaap alleen wat te weinig door Discovery. Want ik heb tegenwoordig Tv in de slaapkamer met afstandsbediening. en natuurlijk komen alle leuke programma's na 11 uur 's avonds.

Zo ook afgelopen zondag. 'Een avond terug in de tijd' heet dat bij Discovery. Een dag in het Egypte van 3000 jaar geleden. Hoe de gewone man in die tijd leefde. Best intressant. Vooral om te horen dat er ooit een staking was van werknemers die aan een of andere pyramide bouwden. Een staking in 1000 V.C.? Jawel.

En de eis was: onze Make-Up is op. Dat heb ik niet verzonnen, echt niet. Ok, men wilde ook eten en drinken, maar de primaire eis was: de Make-Up is op.

En dat zou de meest gecivaliseerde beschaving uit de geschiedenis moeten zijn...

ruimdenkend

‘Besluitenhuis’ voor mensen die dood willen.
Zomaar een zin die ik las in een blad. De ggz in eindhoven heeft een initiatief lopen voor zo’n huis. Er word te weinig gepraat volgens de (ex-)patienten. Het taboe op zelfdoding is groot. En nu is het idee ontstaan om een ‘besluitenhuis’ op te richten waar mensen, voornamelijk die met een borderline persoonlijkheidsstoornis, met elkaar kunnen brainstormen over de ultieme vraag: wil ik echt dood?

Vorig jaar hebben 1500 mensen zelfmoord gepleegd in dit land. Dat zijn bijna 500 mensen meer dan er doden vielen door verkeersongevallen. Dat las ik vanmorgen in de metro. Je moet dus banger zijn voor jezelf dan voor het verkeer. Van alle borderliners overlijdt 10% als gevolge van zelfmoord. Is het raadzaam dat borderliners gaan discussieren over hun doodswens? De ggz eindhoven denkt van wel. En ergens hebben ze misschien wel gelijk. De hulpverlening gaat meestal uit van het idee dat de patient moet blijven leven, ook als hij of zij dat niet wil. Praat je dan nog prettig over je wens om dood te gaan, vraag ik me af. Ik denk dat het raadzaam is als mensen met een doodswens bij zichzelf te rade gaan of ze daadwerkelijk dood willen of niet meer willen leven. Want daar zit een wezenlijk verschil in. Als je niet meer wil leven is er dan nog wat aan de kwaliteit van dat leven te doen om leven leefbaar te maken? Het is de moeite waard om het te proberen. Discussie is nooit weg en kwaad kan het niet denk ik zo. Toch blijft het eng en blijft het een taboe.

Want wat zeg je tegen je vriend/vriendin/collega/client als hij of zij meldt dood te willen? Kán je daar uberhaupt wat op zeggen? Moet je daarvoor vanuit de eerste hand ‘weten’ wat zo iemand doormaakt? We weten niet hoe we er mee moeten omgaan. Dus praten we er niet over. Zelf niet met lotgenoten, mensen die wéten hoe het voelt om dood te willen. Toch stikt het op internet van de forums en groepen over zelfmoord, digitaal discussieren durven we blijkbaar wel. Maar er is geen therapiegroep waar we het openlijk bespreken. Gaan we discussieren of dit in een forum kan of verbieden we het? Als u dit leest dan is de conclusie dat het kan. En waarom ook niet, we zijn immers een kritische maatschappelijke jongerenvereniging volgens onze statuten en niet vies van discussie. De laatste vraag die nog door mijn hoofd spookt is of er mensen zijn die na het lezen van dit stuk daadwerkelijk de discussie zullen aangaan, er over na zullen denken. Ik merk het wel.

Bovenstaand stukje schreef ik nav een stukje in het blad Psy. Ik schreef het voor het forum van de Koornbeurs, dat is ons maandblad. Maar het mocht er niet in. Ze zijn bang dat ik teveel stukjes ga schrijven over 'problemen'. Ze willen niet dat er 'lastige discussies' komen. Ze willen blijkbaar niet dat leden gaan nadenken.

En ik dacht nog wel dat we zo'n ruimdenkende vereniging waren...

lachstuipen

"Een man in … heeft zich letterlijk dood gelachen." Zo kopte het 3fm nieuws van 10 uur vanmorgen. "Niet in het café of bij een avond cabaret, nee, gewoon in zijn bed. Zijn vrouw lag ernaast en meldde dat haar man onrustig was in zijn slaap en opeens zeer luid begon te lachen. Ze heeft geprobeerd hem te kalmeren maar de man werd pas rustig toen hij was overleden. De politie meldde dat ze nog nooit zoiets vreemds hadden meegemaakt"

Heb je eindelijk een keer een fijne droom, blijf je erin. Misschien is dat ook wel prettig ook. Het lijkt mij wel een leuk moment om dood te gaan. Je lacht net in je droom om een erg leuke grap en zonder dat je het weet blijf je eeuwig dromen. Er zijn ergere manieren om dood te gaan. Dromen is meestal fijn. Want in dromen kan alles, ook datgene wat in de werkelijkheid nooit zou kunnen. Je durft ook alles in een droom. Er kan toch niets fout gaan. Ok, je kunt wakker worden, maar daar is het dan toch wel mee gezegd.

In een droom kan je je slaapkamer uitlopen en je ineens midden in een bos bevinden, of in een zwembad vol met mooie vrouwen en halverwege je duik van de duikplank blijk je ineens een vogeltje te zijn. Het nadeel aan dat alles kan is wel dat echt álles kan. Je kan omvergelopen worden door de Yeti, je kan steeds maar weer achter elkaar afgewezen worden door je eerste vriendin, er zijn aliens geland en jij bent de enige 'normale'. Hmmm, er zijn vast mensen die dat laatste niet echt als een nachtmerrie zullen beschouwen.

Moet je blij zijn als je het leven laat terwijl je droomt? Het voordeel is dat je er niets van merkt. Je aankomst in de hemel is geheel inbouwbaar in de droom en misschien hoef je niet eens te weten dat je niet meer slaapt. (of juist voor altijd) Als je doodgaat in een nachtmerrie kom je dan automatisch in de hel of word de droom dan fijner? Of hou je gewoon helemaal op met dromen als je doodgaat. Wil je merken dat je doodgaat? Is dat noodzakelijk voor een beter leven na de dood? En als je in reincarnatie gelooft? En wat als je juist niet gelooft?

Misschien dat die man die in zijn droom is overleden in mijn droom even langs kan komen. Ik heb hem zo veel te vragen.

nederlands kampioen

Er bestaat een NK punikken. Er bestaat ook een NK radiografische autotjes besturen. Daar bestaat zelfs een EK van. Toen mijn beste vriendin en ik het NK punniken verzonnen toen we een jaar of 14 waren bestond het nog niet. Nu wel. Ik vind het moeilijk om te begrijpen dat er mensen zijn die een NK bierbuikschuiven organiseren. Of dat je je nederlands kampioen punniken wil noemen.

hoorzitting

Ik heb ME. Das een onduidelijke ziekte wat heel simpel is uit te leggen: ik ben moe. Altijd. En ik heb een auto. Da's heel handig. Tenminste, als je kunt parkeren en het geld hebt om de torenhoge parkeerkosten op te hoetsen. Parkeren mag duur zijn, parkeren móét zelfs duur zijn. Maar niet voor mij. Iedereen moet met de trein en de bus. Maar ik niet. Ik val al flauw voor ik halverwege de roltrap van het metrostation ben.

Dus heb ik, nu een kleine 3 jaar geleden, een invalidenparkeervergunning aangevraagd. En de GGD heeft in februari van dit jaar (pak n beet dus ruim twee jaar na de aanvraag) besloten dat ik daar geen recht op heb omdat ik paardrij. Dat vond ik een nogal kromme conclusie, idd, ik ríj paard, een keer per twee weken, maar vraag niet hoe...

Dus ik in bezwaar. Dat de Wet Voorieningen Gehandicapten me al gekeurd heeft, dat ik WAJong krijg, blablabla. En dus komt er een hoorzitting. Waar ik een mooi pleidooi mag gaan houden over het onrecht in de wereld en vooral die van de GGD. In de hoop dat ik ooit dat stomme kaartje voor mijn ruit krijg waardoor ik geen 9 euro moet betalen als ik even wat wil gaan eten in Delft.

En mn vriendje mag niet eens vrij nemen om mij geestelijk bij te staan. Nou ja...

eng..

Vanavond komt ze. En ik vind het doodeng. Ik wil wel, maar ik vind het doodeng. Ik wil een anti bang heids pilletje. NU.

cadeautje

Mijn beste vriendin is jarig. En die verdient dus een cadeautje. Dat riep ik vorig jaar ook. En ze heeft nog steeds geen cadeautje. Dus, zo dacht ik, tijd voor verandering. En een cadeau. Na wat heen en weer bellen, wat financiële hulp van mijn vriendje (anders word het cadeau wel erg duur) is de bestelling geplaatst.

Mijn vriendje is nu met de auto naar ons 'mannetje' gereden om het cadeau op te halen. Het begint er zowaar op te lijken dat ze het ook daadwerkelijk gaat krijgen.

Wow..

ik ben een video....

Join Me (ice version) ~ You long to be with someone
but there are different variables that hold you
back from that person. There's nothing more in
the world that you'd want than to be with them.


Which HIM video are you?
brought to you by Quizilla

gespot

Een beeldscherm is een bijzonder intressant iets.

Tenminste, dat vind mijn nieuwe lieve o zo schattige jonge poesje Spot die bedacht heeft dat verschijnende letters aanvalbaar zijn.

OWee

Kent u het begrip OWee? Ik heb geen idee of er in meer steden zoiets bestaat dus ik zal het uitleggen. OWEE staat voor OntvangstWeek. Dan 'ontvangen' de studentenverenigingen en de Technische Universiteit in Delft hun nieuwe studentjes. Ik ben lid van OJV (Open Jongeren Vereniging) de Koornbeurs in Delft. En ook al zijn wij dan geen studentenvereniging, we doen wel mee aan de OWee.

En dus doe ook ik mee aan de OWee. Ik trek een strak wit t-shirtje aan met het logo van de vereniging erop en op de achterkant de slogan van dit jaar ('strak zonder pak'), ik leid lieve eerstejaars rond en geef taples (ja je mag een biertje proberen te tappen, nee je kan het glas beter zo en zo houden, nee de druk is hier hoger omdar de biertank boven staat en de bar in de kelder is, ja je mag het biertje ook meenemen en opdrinken, nee je mag er niet nog een tappen, nu mag de rest van de groep...), bedien mensen van achter onze geweldige kelder dan wel zolderbar, vertel de vaste klanten dat de OWee en daarmee de drukte echt maar een week duurt en wring mezelf tussen een stroom mensen door om toch nog wat te kunnen eten.

En dan is er cabaret en dan is er verdorie niet eens plek voor mij, toch zo hardwerkende OWee medewerker...

En ik bedenk me dat ik er mee op moet houden, thuis voor de TV moet gaan zitten, iets geheel anders moet gaan doen. Dat bedenk ik me ieder jaar en ieder jaar eindig ik weer ergens achter een bar of een standje. Ik doe iets fundamenteel niet goed.

verslapen

Er was ooit een wekker. Die stond ingesteld op zes uur. De wekker vond dat, net als het meisje van wie de wekker was, onzalig vroeg, maar het was een wekker en dus ging hij af. Het meisje mepte wild om zich heen, raakte de radio, raakte een boek en raakte uiteindelijk de wekker. De herrie hield op, de wekker was tevreden, het meisje zou nu wakker zijn. Maar nee. Het meisje draaide zich weer om en sliep verder. De wekker vond dat hij dat niet zomaar over zn kant kon laten gaan, zomaar slapen als hij afging! Maar het meisje had niet de snooze knop maar de uitknop aangeraakt en dus kon hij geen geluid meer maken. En dus moest hij lijdzaam toekijken hoe het meisje sliep. En sliep. En sliep.

Of: hoe ik veel te laat was voor mijn afspraak bij de tandjesdokter...

werk

Op mijn werk hebben we het blad Psy. En daar blader ik wel eens doorheen in de pauzes. en daar kwam ik het volgende tegen:

Persoonlijkheidsstoornissen verdienen meer aandacht.

"Moeilijk, lastig en onbehandelbaar. Zo denken veel behandelaars over patienten met een persoonlijkheidsstoornis. 'Ze slurpen veel geld en aandacht op en ze genezen meestal niet', is een veel gehoorde klacht. (...) In Engeland boekt men nu echter resultaten met een nieuwe intensieve psychoanalyse voor borderlinepatienten."

Ik mag wel alvast een vlucht gaan boeken. In Engeland kan ik béter worden!

ochtendhumeur

s'Ochtends afschuwelijk vroeg wakker worden terwijl je wekker al tien minuten staat af te gaan en je eigenlijk denkt dat er in je droom iemand met een oud belletje staat te rammelen. Afgrijselijk.

de wereld vergaat...

misschien toch niet. Ik ben nu al ruim een heel uur alleen en ik leef nog steeds. Ik heb de vorige week, al zeg ik het zelf, zeer moedig doorstaan zonder vriendje en ook deze week zou geen problemen meer moeten vormen. Zij het natuurlijk dat ik veel liever had dat hij hier was...

Ik zou eten voor hem klaarmaken enzo, DragonBallZ opnemen (wat een walgelijk programma is dat!), zijn was doen (O wacht, dat doe ik al..), hem knuffelen als ie uit zn werk komt en koffie voor em zetten. Ik zou er bijna burgerlijk van worden. Natuurlijk verwcaht ik wel terug dat hij voor mij: thee zet, de was ophangt, stofzuigt en de vaat in de vaatwasser zet, kipjes voor me in de magnetron gooit als ik weer een onbedwingbare neiging tot eten heb, me terugknuffelt, het oud papier weg gaat brengen, boodschappen doet, sigaretten haalt en het bed verschoont.

Ik ben helemaal niet veeleisend.

horoscoop

"U zit op de wc en u krijgt een filsosofische bui. U vraagt zich af of er ook leven na de dood is. Als u plots overlijdt aan een hartaanval komt u er achter dat er wel leven na de dood is, maar geen wc-papier."

Zo heb je nog eens wat aan de straatkrant.

onduidelijk, deel 2

Misschien moet ik even wat uitleggen. Het zo zou kunnen dat u niet echt wijs word uit het vorige postje. Heeft u wel eens van die fantasieen die hoewel erg leuk en op zich best uitvoerbaar toch eigenlijk wel eng zijn om daadwerkelijk uit te voeren? Nee?

Ik wel. En nu heeft vriendjelief op internet de verwezelijking van de fantasie opgeduikeld. En voelde ik me buitengesloten omdat hij die had opgeduikeld, het alom bekende 'waarom-kan-hij-dat-wel-en-ik-niet' syndroom. En dat is eng. Dat is vernieuwend en spannend, maar ook eng. Zeker omdat vriendje een afspraak had geregeld met de verwezelijking van de fanatsie. Dat was helemaal eng.

Achteraf viel het natuurlijk allemaal best mee. En voel ik me inmidels ook stukken minder buitengesloten. Maar om het gebrek aan buitengeslotenheid dan wel kutgevoel recht te trekken vond mijn geest t nodig om iets anders te vinden. Dus nu voel ik me buitengesloten omdat mijn vriendje met meisjes zoent die mij niet zoenen...

*zucht*

onduidelijk

Waarom wil ik iets, en als ik het dan heb, dan wil ik het niet meer. En voel ik me buitengesloten als hij iets heeft wat ik wil maar als hij vraagt of ik het wil zeg ik nee en wil ik het eigenlijk toch niet maar blijf ik me buitengesloten voelen en het stiekum toch willen. Of zou ik het gewoon eng vinden?

mooi

Lang geleden, of in ieder geval zo lijkt het, was ik het jongensachtige meisje. Qua kleding dan. men name een broek (bij voorkeur zwart) van het jeans of legermodel, een t-shirt en klaar! dat was ik. Lekker makkelijk. Tuurlijk had ik ook weleens wat anders aan, iets straks ofzo, als ik uitging, zo eens in de drie maanden ofzo. Toen kwam A., een vriendin van mij. A. wilde vaak meerijden naar Delft en soms ook blijven slapen. En A. nam dan 3 sets kleding mee en make up om te kijken en te passen en te doen voor de spiegel hier in huis.

Aan het onvermijdelijke viel niet te ontkomen: ze ging mij ook vragen wat ik aantrok. Wat? was mijn reactie, moet ik me omkleden dan?
Na een aantal weekenden A. deed ik het zelf ook, niet meer in het aloude t-shirt uit maar iets anders aan, iets strakkers, iets moois. Een verandering, maar niet zo erg. Ik vond mezelf raar, maar ook mooi en anderen met mij, dus niets aan de hand.

Toen kwam ik S. tegen. *zucht* Ik werd verliefd. Dat is nu vier maanden geleden. En ineens wilde ik mooi zijn. Ik wilde jurken aan, ik wilde Gothic. Even ter informatie: S. is klein en lief, lang zwart haar en gothic en mooie zwarte jurken. Of ik op haar wil lijken of niet, het boeit me niet. Ik weiger nog langer over straat te gaan zonder gel in mn haar (anders krijg ik van die mooie babykrulletjes), make-up op mijn ogen (alhoewel ik jaaaren zonder deed) en een minstens gothic-lijkende rok of jurk aan. Ik sta elke ochtend voor de spiegel, bekijk onderweg naar mn werk nog even hoe ik eruit zie in de achteruitkijkspiegel (met alle gevolgen voor het verkeer van dien) en vind mezelf mooi.

Ik verbaas mezelf elke dag door mezelf mooi te vinden en ergens vind ik het heerlijk. Het kan me niet schelen waarom ik het doe, of ik aan een tweede puberteit begonnen ben (per slot van rekening experimenteren de meeste mensen met subculturen als ze nog puberen), of ik op haar wil lijken, het interessert me niet, ik ben mooi. punt. uit.

Een beetje zelfwaardering is nooit weg, toch?

i just died in your arms tonight....

...
Zou dat kunnen?
Me in zijn armen kunnen denken?

associeren

Heeft u dat wel eens? Dat u rode corsa's ziet rijden en u dan zwaar zwaar klote voelt? Dat u zo zich zo onwelkom als een kakkerlak voelt en dat u weet dat u dat ook bent in het gezin waar die (of in dit geval, een) rode corsa staat?

Vrije associatie. Een geweldig goed.

verwarring

Op radio 3:

"Piet Paulusma is wel de meest betrouwbare weerkundige."

Is de rest dan zo slecht? Hij kan toch nooit goed zijn?

weg

Het is de laatste dag van zijn vakantie. Vier hele weken is hij hier geweest. En vanavond gaat hij weg. En ik ga hem verschrikkelijk missen. En hij mij ook. (Tenminste, dat hoop ik.) Ik wil hem knuffelen, zeggen dat ik van hem hou, smeken om hier te blijven, .... En nu presteert hij het om nog steeds in bed te liggen. Grrrrr!

onrecht

Het is oneerlijk. Het is onrechtvaardig. Het is gewoon weg gemeen.
Mensen met een achtergrond in de psychiatrie hebben ook recht op een normaal leven. het probleem is alleen dat sommige werkgevers daar heel anders over denken. Die schijnen het principe van "eens een gek altijd een gek" toe te passen.

Laat ik eens een voorbeeld geven. Ik heb een kennis. Die kennis heeft een aantal jaren in de psychiatrie doorgebracht, slechte jeugd, depressief, u kent dat verhaal vast wel. Maar na wat jaartjes therapie is deze kennis er weer bovenop gekomen. De persoon in kwestie (laten we voor het gemak hij zeggen) heeft gestudeerd en werkt. En alles gaat goed. Je hebt je leven weer op de rails en je voelt je goed. Je hebt een baan in de zorg waar je andere mensen kan helpen zoals zij ooit eens jou hielpen, prima toch?

Niet dus. Werkgever komt erachter dat je ooit in de psychiatrie hebt gezeten. Normaal zou je dan verwachten, men doet daar niets mee, maar kijkt naar hoe je werkt. Maar nee, dat is moeilijk en ingewikkeld en wij mensen houden van stigma's en dus gaan we het erover hebben en komt er een gesprek. En in dat gesprek word je achtergrond aangekaart en word er gevraagd of je het werk wel aankan en jij moet dan zeggen dat dat prima gaat en alles komt weer goed.

Nee. Als er al zo'n gesprek plaatsvindt dat moet je vaak gaan bewijzen dat je je werk kan doen, ook al doe je het al tijden. Maar wat nog vaker gebeurt, en ook gebeurde in het geval van mijn kennis, is dat je gewoon botweg ontslagen wordt. Met een mooi smoesje, we zijn het niet eens met je werkstijl, je past niet in het team, we hebben overwogen, zijn van mening dat…. Blablabla. Niets valt te bewijzen, want iemand ontslaan om zijn achtergrond in de psychiatrie mag niet. Maar je weet het gewoon.

Ik zat op school, ik studeerde voor hulpverlener. Ik had een klasgenoot van 24 die op haar 15e een jaar in therapie had gezeten voor een milde eetstoornis. Daar was ze van genezen en ze voelde zich al jaren prima. Tijdens mijn studie moest ik stagelopen en mijn klasgenoot ook. En die vertelde dat ze vroeger in de hulpverlening had gezeten en dat ze daarom graag met mensen wilde werken. Niets mis mee, zou je zo zeggen.

Wel dus. Ze werd afgewezen voor haar stage. Ze zou wel eens "onstabiel" kunnen zijn. Ze zou misschien wel eens "extra begeleiding" nodig hebben. In de verslavingszorg word al jaren gewerkt met de ervaringsdeskundigheid van ex-verslaafden maar in de psychiatrie schijnt dat niet te kunnen. Mijn klasgenoot vond uiteindelijk een stageplek. Ze heeft nooit meer iets verteld over waarom ze precies hulpverlener wilde worden, ze durfde niet, ze loog.

Dat is toch van de gekken, dat je moet liegen om het werk te mogen doen wat je leuk vind en waar je goed in bent?!
Misschien dat als er nog vele brieven worden geschreven en nog vele voorlichtingsdagen komen dat er dan ooit een dag komt waarop de klasgenoot of de vriendin van mijn kleindochter zal kunnen zeggen dat ze ondanks of misschien zelf dankzij haar verleden een baan vond in de hulpverlening.

vandaag

Nu is het genoeg. Ik ben te dik. Ik ga afvallen. Met ingang van gisteren. Ik ga buikoefeningen doen, want met allleen minder eten kom je er niet. Dus ik lig op bed en probeer mezelf omhoog te hijsen in iets wat mag lijken op een oefening. Het lukt niet, maar ik span spieren aan, dat is positief. na vijf keer proberen ben ik moe maar ook dat geeft niet, het wordt wel beter, ik moet gewoon meer oefenen. Vanavond weer, het gaat lukken, ik ga gezonder eten, minder suiker en niet beneden de 50 komen want dan wordt het ongezond.

Vrienden. Naar Delft. Uit eten. Honger. Een heel bord spareribs.

ik geef het op.

parodie

Ik heb mail. Mensen mailen mij. Mensen mailden mij dit.

Er schijnt een Parent's American Religious Organizations Defending Youth (P.A.R.O.D.Y.) te bestaan. Die over je kinderen waakt. En die onder andere vinden dat goths, homosexuelen en wiccans het uitschot van de samenleving zijn. En die organisatie heeft nu richtlijnen 'Hoe herken ik een potentiele seriemoordenaar'. Zie hier:

"How can you tell if your child is a GOTH? Look for these warning signs."

"GOTHS are most easily recognized by style of dress. Just about anyone in a black trench coat is likely to be a GOTH, but other good signs include piercings, tattoos, dyed hair, rock T-shirts, boots, bracelets, leather clothes, and jewelry of any kind."

(.....)
"Dances to music."

Goh. Nooit geweten dat ik aan seriemoordende drugsdealer zou worden die aan hekserij doet.

zoenen (2)

Ik heb een zoenobsessie. Ik denk dat mijn hoofd bedacht heeft dat als ik haar niet kan krijgen dat ik dan maar alle andere meisjes moet uitproberen. En dus ben ik op een dansvloer. Een heel uur lang. Ik wil daar zijn want daar zijn de meisjes. En die wil ik zoenen. Heel veel. En vaak. Vriendje van meisje van gisteren had geen problemen (mits ik hem ook even zoende, wat verder prima was, was het niet dat hij afgrijselijk zoende en ik en zijn vriendin collectief besloten hem zoenles te gaan geven), meisje zoende lekker. Erg lekker. Nu wil ik meer. En meer. En nog meer. Ik wil alle meisjes zoenen.

Dat, natuurlijk, inclusief S. dat mag duidelijk zijn.

zoenen

meisjes kunnen best lekker zoenen... maar waarom zijn ze altijd het vriendinnetje van......?

vroeg

Ik sta op. Ik heb een duf hoofd. Ik heb duffe ogen. Ik mis net aan de was die aan de deur hangt. Ik struikel over ons lieve jonge poesje de badkamer binnen. Ik strompel naar thee en een sigaret. Ik ben nu wakkerder. Waarom smeer ik dan alle make-up onder in plaats van op mijn ogen?
Ik geef het op.

inspiratie

Transform me
Make me
Break me
Wreck me
Build me
Let me build
A better me

Read somewhere…:
I want to draw a picture
A picture on my wrist
I draw it with a razor
I’ll draw it just like this
And when I draw this picture
A fountain will appear
And all my problems
Will slowly dissappear

‘And when the rain comes down
would you choose to walk or stay
would you choose to walk
would you choose to stay
would you walk away?’ By Sisters of Mercy

All I wanna do
Is see you
Hold your hand and
Kiss you
Lie beside you and
Hug you
All that’s on my mind
Is you and you and you

I want to see the whole world burn
See all tremble and
Flee before my eyes
I want to be the one
That hunts them in their dreams
As they once did

If you’re in pain then
So am I
When you’re happy I’ll be
By your side
If you feel gloomy I will
Be there
Whatever you feel
I’ll share

balletje.

Heeft u dat ook wel eens? Dat u probeert een basketbal of iets van die grootte te bouwen van uw eigen energie? En dat u daar dan al uw woede, depressie, angsten, schaamte, moeheid, noem maar op in stopt? En dat u dat dan door een denkbeeldige muur heen probeert te gooien die om een denkbeeldige heuvel staat wat dan weer uw geest symboliseerd? En dat de bal dan terugstuitert en heel hard tegen uw hoofd knalt? En dat u zich afvraagt wat er gebeurd zou zijn als u een baksteen had gebouwd in plaats van een balletje?

Nee? Moet u eens doen. Is goed voor de nachtrust.

weekend...

Weekend is een geweldige uitvinding. Meestal ben je dan vrij en meestal is mijn vriendje dan bij mij. Nu is het vakantie, en is ie al weken bij mij, dus dat is geen nieuws meer. Weekend betekent ook: uit, disco, dansen, undergroudn, koornbeurs. Ik hoopte dat weekend zou betekenen: haar weer zien. Maar het lot is mij niet gunstig gezind. Ik was a: te moe, b: te dood, c: te ziek om mijzelf vrijdag naar de koornbeurs te verslepen en ook maar iets wat leek op lol te hebben. En dus bleef ik thuis bij de Tv en ging vriendje alleen. Vandaag besloot ik dat ik kostte wat kost de deur uit zou gaan.

Ik had moeten weten dat dat niets zou worden. Ik verloor met poolen al met zeker 10-2 van mijn lieve vriendje die ineens niet zo lief meer leek en eenmaal aangekomen op de underground (even wat uitleg: das een alternatieve 'disco' in Delft, in de Koornbeurs (zo heet het gebouw en de verening)) bleek daar: leegte.

Geen S., naar wie ik zo verlangd had. Te veel hitte vanwege de nog steeds defecte ventilatormotoraircodinges. En niemand die me wilde zoenen behalve mijn vriendje...

Dus nu ben ik thuis. En is vriendje nog daar, hij mag lekker met de trein naar huis.
En ik voel me afgrijselijk buitengesloten...

buikje.

Ik eet. Ok, ik mag aannemen dat iedereen in mindere of meerder mate eet. Anders zou u dit niet aan het lezen kunnen zijn vanuit uw luie stoel achter een schermpje. Zelfs het hongerbuikje in Afrika eet, al is het niet veel. Misschien moet ik mezelf dan ook anders uitdrukken: ik Vreet. Nadat ik met veel pijn en moeite besloten had dat ik maar in het geheel moest stoppen met eten om die drie kilo af te vallen die ik nog moet om onder de zestig te geraken, me een dieet van grapefruits had aangemeten en zelfs een planning had gemaakt voor buikspieroefeningen (doch geen van dit alles uitgevoerd), kom ik tot de konclusie dat ik alleen nog maar meer ben gaan eten. ik heb de hele dag honger. En bij voorkeur in vlees. Veel vlees.

Het zal niemand verbazen dat ik door bovengenoemde eetstijl alweer een kilo ben aangekomen. Maar ik schijn er niet mee te kunnen stoppen. Ik ben de zwangere vrouw uit de big mac reclame, de ongestelde tiener met chocola, het kind met een verjaardagsfeest aan snoepjes voor de neus. Geen inkopen doen werkt ook al niet. Dan ga ik op geldverslindende dingen over als kopen bij avondwinkels en benzinestations of, nog erger, het bestellen van Vlees.

Volgens mijn vriendje heb ik geen ernstige ziekte, maar ben ik 'gezond bezig'.

Ik daarintegen wil een afspraak bij het op TV aangeprezen afslankinstituut...

ziek, Ziek, ZIEK...

Het is warm. Het wordt nog warmer. Teletekst beloofd 31 graden op woensdag en Piet Paulusma (niet dat ik wilde kijken maar ik zapte toevallig langs...) droomt van de eerste hittegolf van het Millennium. En ik ben Ziek.

Niet dat ik normaal gesproken energie heb om wat te doen maar om de een of andere manier schijnt mijn toch al marginale hoeveelheid energie zodra het kwik boven de 22 graden komt helemaal tot beneden de kruipruimte te zakken. En ik wil zo graag. Ik wil poolen, ik wil uit, ik wil Tv kijken, lezen, of zelfs zoiets stoms doen als boodschappen doen. En ik kan het niet. als ik besluit dat ik misschien toch nieuwe thee wil en opsta en de jungle van mijn huiskamer doorstruin naar de keuken dan moet ik halverwege op een stoel gaan zitten om niet om te vallen.

En natuurlijk heeft mijn lieve jonge katje dan net di­e stoel uitgezocht om op te gaan liggen snorren. Ik vraag me af hoeveel verschillende kleuren sterretjes een mens kan zien. Tot dusver heb ik er al 9.


Positief iets: ik hoef niets. ik heb vakantie en mag dus op de bank hangen. En de TV in de slaapkamer werkt. En heeft afstandsbediening. Zodat ik nog minder hoef te doen.

Maar ik wi­l zo graag...